معلمان باید کودکان دارای اختلال سلوک را به ایجاد ارتباط دوستانه با همسالان خود ترغیب نمایند و فرصت هایی برای آنان فراهم کنند که در آن شاگردان در موقعیت های گروهی کوچک به کسب مهارت های اجتماعی در قالب فعالیت مشارکتی ترغیب شوند. در موقعیت هایی که کودکان گوشه گیری اختیار می کنند باید جهت برقراری ارتباط با همسالان خود از طریق ایجاد ارتباط با کسی که دلسوز باشد، کمک شوند گرچه توجه به این نکته مهم است که اطرافیان چنین کودکی در شرایطی قرار نگیرند که به آن ها از طرف فرد دارای اختلال سلوک زورگویی شود.
از آنجا که کودکان دارای اختلال سلوک اغلب فاقد عزت نفس هستند و مشکلاتی در برقراری ارتباط با همسالان خود دارند واداشتن آنان به فعالیت هایی که از آن لذت
می برند و امکان موفقیت شان زیاد است از قبیل ورزش هایی که می تواند در مدرسه بدان ها بپردازند می تواند مفید باشد. در مقابل محروم کردن این کودکان از فعالیت های لذت بخش برای طولانی مدت به دلیل رفتار ضعیف آن ها نمی تواند مفید باشد زیرا، فعالیت ها اغلب تنها فرصتی است که آن ها برای افزایش عزت نفس خود دارند. مداخلات درمانی مبتنی بر جامعه از جمله در مراکز اجتماعی که در آن ها این کودکان می تواند با همسالان عادی خود در فعالیت های مختلف شرکت کنند یا حضور در فعالیت هایی که توسط کارکنان مجرب در کار با این کودکان انجام می شود می تواند برای آن ها بسیار مفید باشد.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
