برای معلمان این نکته مهم است که بدانند والدین کودک دارای اختلال سلوک چه چیزی را دوست دارند و از چه راهی می توان با آنان همدلی کرد. از آنجایی که والدین نقش مهمی در شکل گیری رفتار کودکان دارند کسب توانایی دیدن مشکل از نقطه نظر والدین، برای معلمان ضروری است. کودکان دارای اختلال سلوک در محسط خانواده معمولا ظالمان محیط خانه هستند. همین نافرمانی در درون خانواده به آن ها قدرت زیادی می بخشد و غیر عادی نیست که همه افراد خانواده تحت سلطه این کودکان باشند. آنان از زندگی با والدین خود خسته شده اند و والدین آنان نیز از این که فرزندشان تجربه بیاموزد مایوس هستند. این کودکان غالبا پرخاشگری بیش از حدی نسبت به والدین خود دارند و رفتارشان غیر قابل پیش بینی است در نتیجه والدین آن ها ناچارند روزی این طور و روزی طور دیگر رفتار کنند. مهم تر این که سایر کودکان و والدین آن ها نیز این کودکان را از خود طرد می کنند. والدین آن ها احساس می کنند که همواره توسط افراد عادی و متخصصان مورد سرزنش قرار می گیرند و در واقع اغلب هم سرزنش می شوند. این بدان معناست که والدین نیز همانند کودکان خود احساس منزوی و طرد شدن دارند. این وضع باعث ایجاد احساس درماندگی در والدین این گروه از کودکان می شود و در آنان این باور را ایجاد می کند که برای حل مشکل قادر به انجام هیچ کاری نیستند. آنان به دلیل یاس و نومیدی که دارند در به کارگیری راهبردها بی ثبات و بدون اعتماد به نفس عمل می کنند.
بدین ترتیب مهم است که معلمان رویکردی مثبت داشته باشند و والدین را تشویق به تغییر وضعیت کنند. اگر والدین مدام مورد تشویق و پشتیبانی قرار نگیرند به احتمال زیاد هر گونه راهبرد پیشنهادی را به آسانی رها می کنند. پشتیبانی از آن ها کار مستمری است که باید با بازنگری های منظم درباره پیشرفت کارشان همراه باشد. نکته مهم آن است که آنان توجه خود را بر ویژگی ها و خصایص دانش آموزانی که ممکن است از آن غفلت شده باشد معطوف کنند. کار با والدین فرایندی مشارکتی است که مذاکره و حمایت را در بر می گیرد. لازم است که والدین به حضور در برنامه های آموزشی فردی و گروهی ترغیب شوند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
