اختلال های خوردن مشکلی جدی و تهدید کننده است که به اقدام وسیع تخصصی نیاز دارد. درمان باید بر اساس ارزیابی دقیق، جامع و چند جانبه ای باشد که در آن به وضعیت روحی و فیزیکی فرد توجه شود. به انگیزه فرد برای تغییر نیز باید توجه داشت. آنچه در درمان اهمیت دارد شروع هر چه سریع تر آن است. به خصوص ویژگی های آنورکسیا همراه با احتمال بروز پیچیدگی های پزشکی، درمان را دشوارتر می کند. مبتلایان به آنورکسیا برخلاف افراد مبتلا به بولیمیا انگیزه بسیار کمی دارند والگوهای تفکر آن ها چنان غیر منعطف است که تغییر و در هم شکستن آن ها می تواند بسیار دشوار باشد.
متخصان سلامتی به دلیل عدم پذیرش درمان از سوی بیمار در موقعیت سختی قرار می گیرند. تعداد محدودی مراکز و واحدهای تخصصی برای درمان اختلال های خوردن وجود دارند ولی بیشتر بیماران تمایل دارند که به صورت بیمار سرپایی در نشست گروهی یا در یک واحد عمومی نوجوانان درمان شوند. بستری کردن بیمار معمولا زمانی توصیه می شود که وزن او 70 درصد کمتر از وزن مورد انتظار باشد اگر چه موارد دیگری نظیر امکان حمایت را نیز باید در نظر گرفت.
برنامه های چند وجهی مناسب ترین و موثرترین شکل درمان اختلال های خوردن هستند. اگرچه در مور آنورکسیا فرد درمانی خانواده درمانی و رفتار درمانی موثر شناخته شده اند. میچل و کار در بررسی وسیعی که اخیرا انجام داده اند به این نتیجه رسیده اند که خانواده درمانی اساسی تر است. طی همین بررسی هم رفتار درمانی شناختی و هم درمان میان فردی را برای بولیمیا موثر شناخته اند ولی به رفتار درمانی شناختی به دلیل بهبود سریع و پایدار علائم بیماری و سازگاری فرد ارجحیت داده اند. معمولا درمان پیشنهادی شامل ترکیبی از رفتار درمانی، اقدام شناختی، فرد درمانی و خانواده درمانی و در برخی موارد دارو درمانی است.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
