تعیین میزان موفقیت درمان اختلال های خوردن تنها پس از پیگیری مستمر و طولانی امکان پذیر است ولی اگر اقدامات درمانی زودرس باشد پیامد مثتبی در انتظار خواهد بود. نتایج درمان بیماران مبتلا به آنورکسیا در مورد نیمی مثبت در مورد یک چهارم آن ها تقریبا مثبت و تنها در مورد یک چهارم باقی مانده آن ها ضعیف بوده است. این نتایج در مورد دو سوم بیماران مبتلا به بولیمیا مثبت و متوسط و تنها در مورد یک سوم آن ها ضعیف بوده است. در مورد بولیمیا احتمال بهبود نسبی بیماری و عود یا برگشت آن بیشتر است. سابقه سوء مصرف مواد و طول دوره استمرار آن از عوامل موثر در عدم موفقیت درمان هستند. در هر دو بیماری برخی بیماران پس از یک دوره واحد بهبود پیدا می کنند در حالی که برخی بیماران از دوره های عود بیماری رنج می برند. بسیاری از آن ها وزن خود را حفظ می کنند و از رفتار خوردن که بالقوه آسیب رسان باشد می پرهیزند اما برخی در دوره های فشار که می تواند سبب عود مجدد بیمرای شود نیاز به مشاوره دارند. دو سوم این افراد زندگی تحصیلی معمولی دارند و جذب شغل و حرفه ای می شوند ولی تنها تعداد محدودی از آن ها قادر به حفظ روابط با ثبات هسند. آنورکسیای شدید منجر به مرگ بسیرای از مبتلایان می شود. نسبت مرگ و میر حدود 5 درصد است و در 2 درصد موارد خودکشی اتفاق می افتد.
نتایج درمانی برای افراد چاق کمتر نتیجه بخش است. از هر 5 کودک چاق یک نفر در جوانی چاق می شود و اکثر آن ها وزنی را که از دست می دهند مجددا کسب می کنند. در این میان درمان افرادی موفق خواهد بود که انگیزه درمان را حفظ کنند و برای تغییر سبک زندگی خود آمادگی دارند. به طور کلی هر چه فردی چاق تر باشد کاهش وزن دائمی او دشوارتر خواهد بود. بهبود فرد البته به سن وی شیوه زدگی وی، پیچیدگی های وضعیت طبی و مدت زمان درمان بستگی دارد.
مدارس و معلمان می توانند در پیشگیری و شناخت زودرس اختلال های خوردن و نیز از نظر فراهم کردن حمایت برای افراد دارای سابقه اختلال های خوردن در مدارس معمولی بسیار موثر باشند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
