برخی کودکان در هنگام دور بودن از والدین یا منزل خود احساس اضطراب می کنند. این احساس که اضطراب جدایی نامیده می شود شایع ترین نوع اضطراب نزد کودکان است. این اختلال زمانی قابل تشخیص است که شدت اضطراب کودکان در زمان دوری از خانواده نسبت به سن آن ها غیر عادی باشد و منجر به ناتوانی اجتماعی اساسی همچون امتناع از مدرسه رفتن شود.
معیارهای تشخیص اضطراب جدایی بر اساس DSM-IV شامل حداقل سه مورد یا بیشتر از موارد زیر است:
درماندگی شدید و عود کننده در هنگام وقوع، یا حتی انتظار جدایی از خانواده
نگرانی شدید و بی وقفه در مورد از دست دادن و یا آسیب دیدن خانواده
نگرانی شدید و بی وقفه در مورد وقوع حادثه ای که منجر به جدایی از خانواده شود.
خودداری و امتناع بی وقفه نسبت به رفتن به مدرسه به دلیل ترس از جدایی
ترس و اکراه دائمی و شدید از تنها بودن و یا بدون والدین ماندن
خودداری و امتناع دائمی از خوابیدن در صورت نبودن در کنار والدین
کابوس های شبانه مکرر با موضوع جدایی و تنهایی
شکایت های مکرر نسبت به دردهای فیزیکی در زمان های جدایی از والدین یا انتظار جدایی از آن ها
سایر کودکان دیگر در بیشتر مواقع بدون هیچ نوع دلیل واضحی احساس اضطراب می کنند. این اختلال، اضطراب عمومی نامیده می شود و معیارهای تشخیص آن در DSM-IV عبارتند از:
اضطراب و نگرانی شدید هر روزه در مورد پاره ای از وقایع و فعالیت ها همچون تمرینات مدرسه
اضطراب و نگرانی توام با حداقل سه مورد از موارد زیر: احساس سریع خستگی، دشواری تمرکز، تحریک پذیری، گرفتگی عضلات و اختلال خواب.
ناتوانی در کنترل نگرانی
در هر دو موردِ اضطراب جدایی و اضطراب عمومی این علائم باید برای مدت حداقل چهار هفته ماندگار بوده و شروع آن ها از پیش از سن 18 سالگی باشد و نیز باید موجب آشفتگی یا اختلال در کارکردهای اجتماعی درسی و یا سایر حوزه های مهم زندگی شود.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
