مشکل اضطراب الزاما منحصر به مدرسه، اجتماع یا یک مشکل سلامتی نیست و اقدام درمانی موفق در موارد دشوارتر ممکن است به همکاری چند نهاد بستگی داشته باشد. اگر نگرانی ها ادامه پیدا کرد یا آن که غیبت های کودک از مدرسه طولانی تر شود باید ابرای ارزیابی شیوه موثرتر به دنبال جمع آوری اطلاعات از سوی معلمان، والدین و خود کودک بود. به علاوه ممکن است لازم باشد که هر یک از موسسات جداگانه به ارزیابی خاص خود بپردازد. زمانی که مشکلات جدی و حاد باشند احتمالا راه حل های سریع مفید نخواهند بود و مدرسه باید به دنبال توصیه و یافتن راه حل از موسسات دیگر برآید. این اقدام فراتر به عنوان مثال می تواند جستجوی راهبرد و حمایت از سوی سرویس حمایتی LEA با یک ارزیابی رسمی از مشکلات یادگیری یا تقاضای حمایت درمانی از سوی مرکز خدمات بهداشت روانی باشد. زمانی که خانواده ها برای درمان فشرده به موسسات دیگر مراجعه می کنند، مدرسه همچنان باید نقش مرکزی خود را داشته باشد چرا که در نظر گرفتن عوامل موثری چون زورگویی در مدرسه بسیار اهمیت دارد. والدین کودکان مبتلا به اختلال های اضطرابی معمولا با متخصصان اختلاف نظر دارند و در این موارد مدرسه از مسئول رفاه تحصیلی می خواهد تا به انجام ارتباط موثر میان خانه و مدرسه کمک کند. به علاوه مدرسه باید رویکردهای منعطف تری را که با نیازهای کودک همخوانی دارد به کار بگیرد که به عنوان مثال قرار دادن کودک در برنامه نیمه وقت و اطمینان از درس خواندن او در خانه از طریق دادن تکلیف در خانه از جمله این رویکردها هستند. اما مهم است که در این موارد به کودک و خانواده او تاکید شود که این تنها یک راه حل موقتی و کوتاه مدت برای مشکل است و راه حل درازمدت رفع مشکل نیست.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
