فرد مبتلا به مصرف مواد مخدر عموما مشکلات پیچیده ای دارد و هر درمان پیشنهادی باید بر اساس ارزیابی کامل نیازهای او باشد. این نکته به خصوص در مواردی که سایر اختلال های روانی ممکن است وجود داشته باشند به دلیل افزایش احتمال خطر از جمله خودکشی حائز اهمیت است. این ارزیابی برای نمونه می تواند شامل ارزیابی از عملکرد فیزیکی، اجتماعی و هیجانی و بهداشت روان، حضور در مدرسه، روابط با همسالان، تاریخچه خانوادگی و نیز سابقه مصرف مواد مخدر باشد. گزارش افراد مرتبط با جوان موردنظر چون معلمان نیز برای این ارزیابی لازم است.
مهم است که یک برنامه درمانی چند وجهی به کار گرفته شود. در مواردی که مصرف مواد مخدر با مشکلات رفتاری در هم تنیده است اقدام سریع برای پیشگیری از بزهکاری، سوء استفاده از وابستگی، اهمیت بسیار دارد. برنامه های درمانی ممکن است به صورت سرپایی، درمان در روز و بستری شدن باشد و این بستگی به عوامل زیر دارد: شدت مشکل، وجود سایر مشکلات روانی، خانواده داشتن فرد و حمایت اجتماعی از او و سابقه او در درمان. برنامه های درمانی در انگلستان به دلیل پراکندگی و گسیختگی مورد انتقادند. برای نمونه ممکن است در برنامه های ضد اعتیاد به سایر اختلال های روانی توجه نشود و مسئولین خدمات بهداشت روانی نسبت به دخالت در مورد مصرف مواد مخدر اکراه داشته باشند. درمان هر دو اختلال باید توام باشد و به این منظور باید رویکردی مشترک از سوی تمام سرویس های خدماتی به کار گرفته شود. از آنجا که جوانانی که مسئله استفاده از مواد مخدر و مواد وابسته به آن را دارند گروه های نامتجانسی را در بر می گیرند یک شیوه درمانی عمومی و فراگیر که برای همه آن ها موثر باشد وجود ندارد و در نتیجه رویکرد چند سیستمی با بیشترین احتمال اثرگذاری را دارد.
عارضه های استفاده از آمتفامین ها
تحریک کننده هایی هستند که ایجاد احساس هشیاری (گوش به زنگ بودن) و افزایش انرژی می کنند ولی می توانند موجب احساس اضطراب بیشتر هم بشوند و افسردگی و رخوت به دنبال داشته باشند. ترک آن ها به صورت ایجاد اعتیاد بسیار دشوار است. آمفتامین ها نیاز به خوراک و غذا را سرکوب می کنند و مصرف طولانی مدت آن ها مقاومت نسبت به بیماری را کاهش می دهد و موجب آسیب های فیزیکی و روانی
می شود.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
