دادن اطلاعات و حمایت باید از دبستان آغاز شده و والدین و پرستاران را نیز شامل شود. شواهد زیادی دال بر آشنایی کودکان با مصرف حلال ها وجود دارد که تاکیدی بر نیاز به شروع برنامه ها از سنین پایین می باشد. در انگلستان و ویلز آموزش جنبه های ویژه ای درباره مواد مخدر به عنوان بخشی از برنامه درسی ضرورت قانونی به شمار می آید. برای مثال بر طبق قانون در مرحله کلیدی 1 به دانش آموزان درباره نقش درمانی دارو آموزش داده می شود و در مرحله کلیدی 2 دانش آموز باید درباره آثار مخرب تنباکو الکل و سایر مواد مخدر آموزش ببینند.
آموزش درباره مواد مخدر طی هر چهار مرحله کلیدی آن در صورتی که با برنامه های آموزشی سلامتی همراه شود موثرتر خواهد بود که سبب ارتقای شیوه زندگی سالم به صورتی فعالانه خواهد شد. این کار را می توان از طریق درس علوم یا به عنوان بخشی از برنامه آموزش فردی، اجتماعی و بهداشتی انجام داد. برنامه یاد شده می تواند مجموعه ای از اطلاعات درباره رشد کودکان و در گروه های سنی بالاتر درباره موقعیت های بحث، تصمیم گیری، اظهار احساسات، نگرش ها و ارزش ها نسبت به مواد را در بر داشته باشد. این برنامه شامل آموزش حساس و دقیقی مناسب با احتیاجات دانش آموزان است و در آن به شاگردان خاص در کلاس توجه شده است. در مجموع شواهد تاثیرگذاری برنامه های آموزشی در مدرسه محدود است این برنامه های مستمر شامل دخالت های کوتاه مدت و عدم پیگیری می شوند. موثرترین برنامه ها هر دو رویکرد متمرکز و عمومی توام با جلسات یادآوری و کمکی فشرده را در بر دارد که راهبردهای تعاملی را هم شامل می شود. اما اگر کودکی به هر دلیل از دلایل بسیار درگیر مصرف مواد مخدر شده باشد تاثیر برنامه های عمومی محدود خواهد بود.
برنامه هایی که والدین و پرستاران را همراهی با کودکان شامل شود ممکن است امیدبخش تر باشند. کارگروهی باید با دقت بسیار صورت گیرد چرا که همراهی کودک با افراد منحرف می تواند سبب افزایش مصرف مواد مخدر در افراد آسیب پذیر شود. در مورد نوجوانان ثمربخشی شیوه اصرار بر خویشتن داری در مقایسه با راهبرد کاهش آسیب، مبحثی مورد جدل است. در عین آن که تاکید بر کاهش آسیب نباید هدف نهایی باشد برای برخی از جوانان حداقل در مراحل ابتدایی تمرکز بر کاهش آسیب می تواند واقع بینانه تر باشد.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
