سلول های عضله اسکلتی به طور ویژه ای با کار مکانیکی غیر ممتد و ناپیوسته، در ضمن آزاد شدن انرژی شیمیایی سازش یافته اند و باید ذخیره هایی از انرژی داشته باشند تا بتوانند با قطع فعالیت سازگاری پیدا کنند. آماده ترین فرم موجود انرژی در شکل ATP و فسفوکراتین که هر دو آنها از ترکیبات فسفات غنی از انرژی هستند، وجود دارد. همچنین انرژی شیمیایی در گلیکوژن های ذخیره ای که 5/0 تا یک درصد وزن عضله را تشکیل می دهد هم وجود دارد.
بافت عضلانی انرژی را از شکستن اسیدهای چرب و گلوکز بدست می آورد تا به صورت ATP و فسفو کراتین ذخیره نماید. هر چند مخزن اصلی چربی در بدن بافت چربی است اما در عضله اسکلتی نیز تری گلیسرید ذخیره می شود. بخشی از این تری گلیسریدها در سلول های چربی موجود در بین تارهای عضلانی پراکنده اند اما شواهدی که با استفاده از میکروسکوپ الکترونی گرد آورده شده، نشان می دهد در تارهای عضلانی ذره های تری گلیسرید نزدیک میتوکندری (جایی که باید مصرف شوند) قرار دارند. در عضلات در حال استراحت یا در زمان بهبود بعد از انقباض، ماده اولیه عمده، اسید چرب است.
اسیدهای چرب توسط آنزیم های فرآیند بتاکسیداسیون که در ماتریکس میتوکندری وجود دارد به استیل کوآ تبدیل می گردند. سپس این ماده وارد سیکل اسید گلیسریدی که هنگام ورزش برای سوخت و ساز تجزیه می شوند متعلق به تری گلیسرید داخل تارهای عضلانی یا تری گلسیریدهای سلول های چربی بین تارها و یا هر دو است. در هر کیلوگرم عضله اسکلتی خالص انسان، تقریبا 12 گرم تری گلیسرید وجود دارد و تارهای نوع 1 (کند انقباض) نسبت به تارهای نوع 2، حاوی مقدار بیشتی تری گلیسرید می باشند. تخمین زده شده که به دنبال لیپولیز داخل عضلانی، بین 12 تا 20 مگا ژول انرژی شیمیایی برای اکسیداسیون به دست می آید. این عمل احتمالا با واسطه لیپاز داخل سلولی درست مثل لیپاز حساس به هورمون بافت چربی انجام می شود. مدارکی وجود دارد که نشان می دهد کاتکولامین ها، به حرکت در آوردن ذخایر تری گلیسرید داخل عضلانی را تنظیم می کنند.
