تنظیم کننده دیگر جهت دریافت غذا و حفظ ذخایر انرژی بدن هورمون متمرکز کننده ملانین است. این نوروپپتید جستجوی غذا و بافت چربی را افزایش می دهد. اهمیت احتمالی این مولکول در این است که تنها تنظیم کننده ای می باشد که سرکوب آن با از کار انداختن ژن، منجر به لاغری می شود.
افزایش تولید سرتونین اشتها را کاهش می دهد در حالی که رهایی دوپامین به مقدار زیاد همراه با افزایش اشتها می باشد. بسیاری از افراد چاق چنان رفتار می کنند که انگار یک افزایش نقطه تنظیم برای ذخایر انرژی داشته باشند. افراد مذکور زمانی که دریافت کالری توسط رژیم غذایی کاهش می یابد و مقادیر قابل توجهی وزن از دست می رود ظاهرا با کاهش دادن مصرف چربی از این نقطه تنظیمی دفاع می کنند.
در افراد چاق، منحنی تغییرات بعضی از هورمون هایی که در متابولیسم چربی دخالت دارند (افزایش انسولین و کورتیزول، کاهش هورمون رشد) معمولا به جای به حرکت در آوردن چربی به ذخیره ای آن کمک می کنند. غلظت اندورفین در افراد چاق افزایش می یابد که نقش آن تحریک اشتهای مرکزی می باشد. علاوه بر این بافت چربی ا فراد چاق دارای میزان بیشتری لیپو پروتئین لیپاز است که آنزیم کلیدی برای انتقال تری گلیسریدهای گردش خون به داخل سلول ها است. البته وجود هیچ یک از اختلالات مزبور به عنوان علت اولیه چاقی شایع انسان ثابت نشده است.
