افزودن داروهای سولفونیل اوره (SUs) به متفورمین یک استراتژی معمول برای درمان دیابت نوع 2 است، اما داروهای خانواده ی سولفونیل اوره متنوع بوده و دارای خطرات افت قند خون(هیپوگلایسمی ) متفاوتی می باشند.
داروهای سولفونیل اوره که شامل نسل جدیدتری از داروها مانند gliclazide, glipizide،glimepirideو glibenclamideهستند، تولید انسولین در پانکراس را تحریک کرده و تأثیر انسولین را در بدن افزایش می دهند. حال یک بازنگری سیستماتیک جدید از کارآزمایی های بالینی تصادفی به مدت 12 تا 53 هفته، نشان داد که در افزودن SUsبه متفورمین، gliclazideدر مقایسه با glipizideو glimepirideو glibenclamideکمترین خطر هیپوگلایسمی را سبب می شود.
دکتر Andersenیکی از نویسندگان این مقاله در مجله ی انگلیسی Clinical Pharmacologyanalysisمی گوید: خطر هیپوگلایسمی با عوامل دارویی SU، زمانیکه درمان تک دارویی با متفورمین قادر به کنترل قند خون فرد نیست، باعث شده است داروهای جدیدتر و گرانتر بر درمان متفورمین به تنهایی ترجیح داده شوند، با این حال داده های این تحقیق نشان می دهد خطر هیپوگلایسمی در بین عوامل SUمتفاوت است، بنابراین تجویز یکی از داروهای گروه سولفونیل اوره که با خطر کمتر هیپوگلایسمی همراه باشد، هنوز هم می تواند یک جایگزین منطقی و مقرون به صرفه برای بسیاری از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باشد.
منبع : diabetestma.org
