یک مطالعه جدید نشان داد داروهای مختلف کنترل دیابت نسبت به پلاسبو، مرگ و میر بر اثر مشکلات قلبی عروقی یا همه ی دلایل را بهبود نمی بخشند.
محققان دانشگاه Bariدر ایتالیا و دانشگاه Diaverumو Lundدر سوئد به متا آنالیز 301 مطالعه ی بالینی که در زمینه ی اثر بخشی و ایمنی داروهای پایین آورنده ی قندخون انجام شده بود، پرداختند.
در مجموع ، 177 کارآزمایی بالینی به بررسی درمان تک دارویی، 109 کارآزمایی بر روی درمان با دو دارو(افزودن متفورمین به سایر درمانها) و 29 کارآزمایی بر روی افزودن متفورمین و سولفونیل اوره به یک درمان دیگر( درمان همزمان با سه دارو) بررسی گردید.
یافته های این متا آنالیز نشان می دهد تفاوت قابل توجهی در مورد تاثیر این گروه های دارویی بر مرگ و میر به دلیل مشکلات قلبی عروقی و مرگ به همه ی دلایل، حوادث نامطلوب و جدی، حمله ی قلبی یا سکته ی مغزی وجود ندارد.
با این حال دانشمندان خاطر نشان کردند که بر اساس شواهد کارآزماییهای موجود، یک عدم اطمینان زیادی در مورد ارتباط درمان دارویی با مرگ ومیر به دلیل بیماریهای قلبی عروقی وجود دارد که بخش عمده ی آن به دلیل وقوع بسیار کم حوادث در اکثر مطالعات مربوط می باشد. علاوه براین، هیچ اطلاعاتی در مورد انسولین بازال و آگونیستهای گیرنده ی 1GLP-بعنوان درمان تک دارویی برای مرگ و میر بر اثر حوادث قلبی عروقی در دست نیست.
نقطه ی پایانی ثانویه در این مطالعه، مقدار هموگلوبین A1C بود. دانشمندان مشاهده نمودند که متفورمین نسبت به سایر گروههای دارویی مقدار هموگلوبین A1Cرا بیشتر کاهش می دهد اما سایر داروها چنانچه همراه با متفورمین به بیماران داده شوند، در کاهش هموگلوبینA1C موثرترند.
چهار گروه دارویی: سولفونیل اوره، تیازولیدین دیون، مهارکننده های DPP-4و مهار کننده های αگلوکوزیداز در مقایسه با متفورمین سبب کاهش هموگلوبین A1Cبه میزان کمتری می شوند.
استفاده از داروهای SGLT-2همراه با متفورمین دارای کمترین خطر افت قند خون هستند، همچنین آگونیستهای GLP-1زمانی که با متفورمین و سولفونیل اوره هم زمان تجویز می شوند، پایین ترین خطر هیپوگلایسمی را ایجاد می کنند و درمان با انسولین پایه و سولفونیل اوره با بالاترین خطر هیپوگلایسمی همراه است. بر اساس این متا آنالیز، پزشکان و بیماران ممکن است ترجیح دهند از تجویز و مصرف هم زمان سولفونیل اوره ها و انسولین پایه برای بیمارانی که مایل به کاهش خطر هیپوگلایسمی تا حد ممکن هستند، بپرهیزند. انتخاب آگونیست های گیرنده یGLP-1، زمانیکه مدیریت وزن یک الویت باشد یا مهار کننده های SGLT-2بر اساس ایمنی و اثر بخشی مطلوب آنها توصیه می شود. نتایج این تحقیق در مجله ی American Medical Associationمنتشر گردید.
http://diabetestma.org
