هنگامی که این اتفاق می افتد، قلب خون پمپ نمی کند و در نتیجه خون کافی به سایر قسمتهای بدن نمیرسد، که می تواند به نقص عضو، شوک و حتی مرگ منجر شود. در نهایت در بیماری تامپوناد قلبی ، کمبود خون به قلب و سایر قسمت های بدن می تواند به شوک، نارسایی ارگان ها و ایست قلبی منجر شود.
مقدار طبیعی مایع داخل پریکاردی بین ۱۵ تا ۵۰ میلی لیتر و فشار داخل آن صفر تا سه میلیمتر جیوه کمتر از فشار جو است و به افزایش فشار داخل فضای پریکاردیال در اثر تجمع مایع به حدی که موجب اختلال فعالیت قلب شود ، تامپوناد قلبی گفته می شود . تجمع سریع و ناگهانی ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلی لیتر مایع در داخل فضای پریکارد می تواند باعث افزایش فشار تا ۲۰ – ۳۰ میلیمتر جیوه و در نتیجه تامپوناد قلبی شود . ولی اگر تجمع مایع مزمن و در طولانی مدت بوقوع بپیوندد ، حتی تجمع ۱۵۰۰ – ۱۰۰۰ میلی لیتر مایع نیز ممکن است موجب تامپوناد نشود .
- نئوپلازی
- پریکاردیت ایدیوپاتیک یا ویروسی
- اورمی
- اعمال تهاجمی قلب ( خصوصا کاتریزاسیون قلبی ، گذاشتن پیس میکر داخل قلبی )
- پارگی دیواره آزاد بطن در پی MI ( شایعترین علت در CCU)
- عفونت های باکتریال و سل
تظاهرات بالینی :
- کاهش فشار خون
- افزایش فشار ورید مرکزی (CVP)
- قلب کوچک و آرام ( تریاد Beck )
بر حسب سیر استقرار بیماری ، تظاهرات آن تا حدودی متفاوت است . در موارد حاد و شدید ، سنکوپ و شوک تابلوی اصلی بوده و در موارد خفیف تر بیماری با بی قراری ، ضعف و بی حالی ، تاکی پنه ، تپش قلب ، سردی انتهاها و گاهی تنگی نفس و درد سینه تظاهر می کند . موارد مزمن بیماری معمولا با علائم و نشانه های نارسایی قلبی تظاهر می کند . بطوریکه شواهد نارسایی بطن راست بارزتر از نارسایی بطن چپ است و لذا تابلوی اصلی آن به صورت ادم محیطی ، آسیت ، هپاتومگالی و علائم و نشانه های کاهش برون ده قلبی ( ضعف و بی حالی ) می باشد . در کل ، افزایش فشار ورید مرکزی (CVP) ، ریه نسبتا پاک ، ضعیف بودن صدا های قلبی و نبض پارادوکس شاه علامت های تامپوناد پریکارد هستند .
