از آنجایی که زندگی بشر به سوی ماشینی شدن پیش می‌رود و تحرک بدنی در طول روز کاهش می‌یابد، سلامتی انسان به مخاطره افتاده است.
ملوک محمدی؛ لیسانس تربیت بدنی
از آنجایی که زندگی بشر به سوی ماشینی شدن پیش می‌رود و تحرک بدنی در طول روز کاهش می‌یابد، سلامتی انسان به مخاطره افتاده است. افزایش تعداد سزارین و زایمان‌های سخت یکی از مواردی است که گاهی به کاهش فعالیت بدنی مادران در دوران بارداری نسبت داده می‌شود.
طولانی شدن مدت زمان زایمان عوارض مختلفی، مانند عفونت داخلی رحم، افت ضربان قلب جنین، اسیدی شدن خون جنین و تاثیرات نامطلوب روانی و جسمانی دیگری بر مادر و جنین دارد. خطرات عمده‌ای مانند عفونت شدید، حملات ترومبوآمبولی و عوارض ناشی از بیهوشی مربوط به عمل سزارین شایع‌تر و شدیدتر از زایمان طبیعی است. برخی از تحقیقات نشان داده است که انجام فعالیت بدنی در دوران بارداری، مدت زمان مرحله فعال یا مرحله دوم زایمان را کوتاه می‌کند.
اما، بعضی از تحقیقات دیگر این نتیجه را تایید نکرده است. درباره تاثیر فعالیت ورزشی در دوران بارداری به نوع زایمان نیز تحقیقات محدودی انجام شده و نتایج مختلفی حاصل گردیده است. به گونه‌ای که برخی از تحقیقات نشان دهنده تاثیر مثبت فعالیت ورزشی بر نوع زایمان بوده و برخی از نتایج دیگر نیز حاکی از عدم تاثیر فعالیت ورزشی بر نوع زایمان است.
تحقیقات فیزیولوژیکی نشان می‌دهد که مادران باردار سالم می‌توانند بین نیازهای فیزیولوژیکی مربوط به فعالیت ورزشی خود و رشد جنین سازگاری به وجود آورند. به طور مثال، چنانچه هنگام انجام فعالیت ورزشی، به ظاهر، جریان خون رحم کاهش می‌یابد، این‌طور به نظر می‌رسد که مکانیسم‌های جبران‌کننده‌ای مانند افزایش برداشت اکسیژن و توزیع بیشتر جریان خون کمک می‌کند تا اکسیژن رسانی به جنین ثابت بماند.
به طور کلی، به دلیل تعداد محدود تحقیقات انجام شده در این زمینه، ضد و نقیض بودن نتایج این تحقیقات، توصیفی بودن اغلب تحقیقات و عدم کنترل برخی از عوامل مهم و موثر بر زایمان در بیشتر تحقیقات، انجام پژوهش‌هایی بیشتر در این زمینه ضروری است، تا بدین وسیله بتوان برنامه ورزشی مناسبی را به مادران باردار توصیه کرد. جمعی از محققان ایرانی تحقیقی را روی شماری از زنان باردار نخست‌زای سالم و غیرورزشکار انجام دادند.
در این تحقیق پژوهشگران با دادن توصیه‌های غذایی و فعالیت‌های ورزشی لازم روی زنان باردار که به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شده بودند، از هفته 26 (ماه هفتم) بارداری مطالعاتی انجام دادند. گروه تجربی از این مادران باردار از هفته 26 بارداری به مدت 10 هفته به تمرین‌هایی پرداختند که براساس راهنمایی‌های محققین انتخاب و تهیه شده بود. جلسات تمرین شامل پیاده‌روی برای گرم و سرد کردن و تمرینات موزون در حالت ایستاده و خوابیده بود.
تمرینات چرخش لگن و تمریناتی که عضلات لگن را درگیر می‌کرد، نیز در برنامه آنها گنجانده شده بود. اما، به دلیل وضعیت خاص آزمودنی‌ها و غیرقدرتی بودن تمرینات، تاثیر معنی‌داری بر افزایش قدرت انقباض عضلات شکم نداشت. مواردی مختلف در این نوع پژوهش‌ها وجود دارد که تاثیر بسیاری بر نتیجه تحقیق می‌گذارد…
