اصلی ترین نشانه های بیماری عبارتست از :
درد در سمت داخلی کف پا که درادامه جای تاندون تیر میکشد.
دردی که باچرخیدن کف پا به سوی بیرون و یا با چرخش کف پا با قدرت فراوان به سوی داخل بدتر میشود.
احساس صدا دادن تاندون در حین حرکت کردن مچ پا
در حین راه رفتن کف پای بیمار در سمت داخل دردناک میشود و ممکن است در این ناحیه تورم هم بوجود آید.
کف پای مشکل دار معمولا صاف تر از پای دیگر است
بیمار معمولا در بلند شدن روی پنجه پای آسیب دیده مشکل دارد.
در ابتدای بیماری و وقتی هنوز پیشرفت زیادی نکرده است بیمار بعد از یک فعالیت بدنی شدید که تاندون را تحت کشش قرار میدهد، مانند دویدن در سربالایی یا زمین ناصاف و پریدن و جهیدن زیاد در هنگام استراحت بعد از ورزش دچار درد در سمت کفی و داخلی پا شده که به سمت قوزک داخلی تیر میکشد. این درد و خشکی در کف پا در روز بعد از ورزش وقتی بیمار ار خواب بیدار میشود شدید میشود. بتدریج که بیماری پیشرفت میکند بیمار در حین ورزش هم دچار درد میشود. شدت این درد ها بتدریج در عرض چند هفته افزایش میابد. در حالات شدید ممکن است بر اثر کشش ناگهانی، تاندون پاره شود.
پزشک معالج ممکن است از ام آر آی و یا اسکن رادیوایزوتوپ برای تشخیص قطعی بیماری استفاده کند.
درمان التهاب تاندون تیبیالیس خلفی چیست
به محض شروع درد باید فعالیت بدنی و ورزش را متوقف کرد. سرد کردن محل درد و کمپرس کردن آن میتواند درد و التهاب را کاهش دهد. کشش عضلات پشت ساق تا جایی که درد اجازه دهد هم موثر است.
پزشک معالج از داروهای ضد التهابی برای کاهش تورم و درد استفاده میکند. استفاده فیزیوتراپ از الکتروتراپی، اولتراسوند و روش های ماساژ تراپی و استفاده از کفی های مناسب میتواند به درمان بیماری کمک کند. بندرت و در صورتی که تاندون پاره شده باشد، استفاده از عمل جراحی ممکن است مورد نیاز باشد.
اکثر این بیماران با استراحت خوب میشوند. طول درمان ممکن است از چند هفته تا چند ماه متغیر باشد که بستگی به شدت بیماری دارد و اینکه بیمار چقدر زود به پزشک مراجعه کرده باشد. نکته کلیدی در درمان این بیماران همکاری آنها با پزشک معالج و انجام دستورات است. بیمار باید تا وقتی درد دارد از هر گونه فعالیت ورزشی اجتناب کند. گاهی ممکن است تا مدتی نیاز به استفاده از عصای زیر بغل وجود داشته باشد. با استراحت کافی و فشار نیاوردن به پا، بعد از مدتی درد از بین میرود.
با از بین رفتن کامل درد بیمار باید تحت نظر فیزیوتراپ نرمش های کششی و تقویتی را انجام دهد و سپس بتدریج و به آرامی به فعالیت های ورزشی برگردد. اگر بیمار به بیماری توجه نکند و به ورزش ادامه دهد بیماری وی مزمن میشود و این موجب میگردد درمان مشکل تر شده و ول مدت درمان بیشتر شود و احتمال عود آن هم افزایش یابد.
دکتر مهرداد منصوری “متخصص ارتوپدی”
منبع-http://www.pezeshketo.com