دانلود فایل صوتی مقاله
من اضافه وزن بالایی دارم ، آخرین باری که BMI خود را چک کردم 28.6 بود و تقریبا بیشتر عمرم را در حال جنگیدن با چاقی بودم. اما سال پیش کاری کردم که هرگز فکرش را نمی کردم انجام دهم: بیخیال کاهش وزن شدم.
مدتی سردرگم بودم و نمی دانستم باید چکار کنم چند باری هم به سراغ رژیم های عجیب و غریب رفتم اما دوباره رهایشان کردم. تصمیم گرفتم به کلاس های یوگا بروم. یکی از پر اضطراب ترین دوران زندگیم را می گذراندم و فکر می کردم یوگا کمک می کند. بعد از گذشت مدتی یوگا توانست اضطرابم را بهبود ببخشد و مرا به ورزش هایی مانند هایکینگ ( پیاده روی در طبیعت ) سوق دهد. بیشتر از هر موقع دیگری در زندگی احساس خشنودی و سالم بودن می کردم. هنوز لاغر نبودم اما برای اولین بار در زندگی فکر می کردم که لازم هم نیست که باشم.
به همین دلیل است که باید طرز فکرمان درباره سالم بودن را تغییر دهیم، اگر بخواهیم کاری کنیم افراد حس خوبی نسبت به بدن خود داشته باشند باید بحث وزن را تغییر دهیم و درباره چیزهایی صحبت کنیم که اهمیت دارند. چیزهایی مانند داشتن هدف و معنا، داشتن دوست و فامیل، درست غذا خوردن و فعال بودن اینها هستند که اهمیت دارند، وزن نباید اینقدر تاثیر داشته باشد.
اگر چنین چیزی را وقتی تلاش می کردم وزن کم کنم می شنیدم، می گفتم نه مگر می شود وزن را به حال خود رها کرد؟ همه چاق خواهند شد!. به عنوان کسی که اضافه وزن دارد همیشه ترس این را داشتم که وزنم از چیزی که هست بالاتر هم برود. به بدنم مانند چیزی خارج از کنترل و موجودی که نمی داند چطور باید از خود مراقبت کند نگاه می کردم.
اما در واقع بدنمان در تنظیم کردن خود بسیار خوب است و تمام مکانیزم ها را دارد تا مطمئن شود به چه چیز نیاز دارد، چیزهایی مانند وزنی که در آن احساس راحتی می کند، شاید باورتا نشود ولی با گوش دادن به بدن بدون بالا یا پایین بردن کالری می توانید در وزن مناسب خود بمانید. برنامه غذایی و فرهنگمان غرق در کاهش وزن است و همین باعث نادیده گرفتن و خراب شدن این مکانیزم ها شده است. اگر به اندازه کافی کالری یا مواد مغذی دریافت نکنید، بدنتان کاری می کند بیشتر هوس کالری و مواد مغذی کنید و با محدودیتی که برنامه غذایی ایجاد کرده مبارزه می کند. اگر می بینید کسی در طول کاهش وزن کم می آورد دلیلش کمبود اراده نیست، بلکه این عوامل روانی هستند که او را به سمت شکستن برنامه غذایی پیش می برند.
شاید فکر کنید تحمل این موارد ارزشش را دارد اما باید بدانیم که وزن روشی معیوب برای اندازه گیری سلامت و طول عمر است. چیزهای زیادی دیگری هم هست که روی سلامت کلی بدنمان تاثیر می گذارند برای مثال جایگاه اجتماعی، تحصیلات و حتی صمیمیت در روابط می توانند تاثیر مستقیم داشته باشند. پس نتیجه این می شود که همه تمرکز نباید روی وزن باشد و موارد دیگر اگر تاثیرشان از برنامه غذایی و ورزش بیشتر نباشد کمتر نیست.
این چربی نیست که برایمان ضرر دارد بلکه تعصبی که روی چربی به وجود آمده باعث آسیب به افراد شده. در دنیای امروز زندگی در بدنی بزرگ سخت است. مردم ظالم شده اند، طوری که چربی می تواند روی قابلیت پول درآوردن، کار پیدا کردن، پیشرفت، تحصیل و حتی موفقیت در زندگی اجتماعی تاثیر بگذارد. فکر می کنیم وقتی به یکی از دوستانمان برنامه غذایی یا توصیه هایی برای کاهش وزن می دهیم به او لطف کرده ایم اما در واقع او سرشار از شرمی آُیب رساننده کرده ایم. حتی تحقیقاتی که طی 15 سال روی 19.000 فرد انجام گرفت نشان داد کسانی که از وزن خود راضی هستند، بدون در نظر گرفتن اینکه چقدر چربی دارند از نظر سلامت در سطح بهتری قرار دارند. علاقه نشان دادن به بدن بدون اینکه به مقدار چربی اش توجه کنید برایتان خوب خواهد بود.
بیایید اجازه ندهیم چاقی جلوی زندگی کردنمان، رشدمان، پیشرفتمان و ارتباط با دنیا را بگیرد. ایجاد تغییر در دیدگاه بسیار مهمتر از هرگونه رژیم و برنامه ورزشی است، وقتی از این منظر به سلامت خود نگاه کنید به مرور خواهید دید سهمتان از لذت های زندگی بیشتر شده و تنتان سالمتر از هر زمان دیگری است.
