درد ناشی از آنژین در بیماران مبتلا بارضه های قلبی به وفور دیده می شود مصرف دارو و جراحی تاثیرات مختلفی بر برطرف کردن این عارضه میگذارد جراحی بای پس نیز روش دیگر درمانی برای برطرف کردن درد آنژین می باشد،دستاوردهای جدیدی توسط پژوهشگران در این زمینه به دست آمده است که در ادامه به بررسی آن ها خواهیم پرداخت .
پزشکان راهکار جدیدی یافته‌اند که با آن می‌توان درد ناشی از آنژین درمان‌نشده صدری را از طریق مسدود کردن یک رگ اصلی قلب کاهش دهند.
به نقل از دیلی میل، آنژین صدری زمانی بروز می کند که جریان خون به عضله قلب توسط شریان های تنگ شده کاهش می یابد.
اولین درمانی که برای این وضعیت پیشنهاد می شود، مصرف دارو و جراحی برای گذاشتن است — لوله های توری سیمی و قابل بزرگ شدن — درون شریان های اطراف قلب است تا این شریان ها را باز نگاه دارد.
این فرآیند که آنژیوپلاستی خوانده می شود، جریان خون را به حال اول برمی گرداند و علائم آنژین را که برخی اوقات با درد ناتوان کننده قفسه سینه همراه است، کاهش می دهد. این درد ناتوان کننده قفسه سینه معمولا با تحرک آغاز می شود.
از دیگر رویه های درمانی که برای این وضعیت پیشنهاد می شود، جراحی «بای پس» (bypass) قلب است؛ در این جراحی، جراح رگی را از قسمت دیگر بدن می گیرد و آن را اطراف قلب پیوند می زند و به این صورت جریان خون را به حال اول بازمی گرداند.
اما پنج تا ۱۰ درصد از بیماران به این فرآیندها واکنش نمی دهند.
تازه ترین دستاورد تحقیقی در این زمینه ساخت یک استنت فولادی ضد زنگ شبیه ساعت شنی است که برای تنگ کردن سینوس کرونر، رگی که خون را از قلب به ریه ها می رساند، استفاده می شود.
این باریک شدن سینوس کرونر باعث می شود که رگ های کوچکتر اطراف گشاد شوند و جریان خون به بقیه قسمت های قلب افزایش و در نتیجه درد آنژین کاهش یابد.
این سیستم «کاهش دهنده عرض سینوس کرونر» اکنون به بیماران در بیمارستان های انگلیس پیشنهاد می شود و آزمایش ها نشان داده اند که این رویه تغییر دهنده زندگی می تواند می تواند موجب بهبود جریان خون به عضله قلب شود و علائم را در حدود ۷۰ درصد بیماران مبتلا به آنژین صدری کاهش دهد.
این ایمپلنت زمانی که بیمار بیهوش است، از طریق ایجاد یک برش کوچک در ورید «ژوگولار» در گردن وارد می شود.
برای این منظور یک لوله پلاستیکی نرم – یک کانول – از طریق رگ های خونی وارد می شود تا به رگ سینوس کرونر در پشت قلب برسد.
سپس یک سیم راهنما که در انتهای آن این ایمپلنت توری تا شده و درون آن یک بالن قابل بزرگ شدن وجود دارد، وارد این لوله می شود.
زمانی که این استنت در موقعیت مناسب قرار گرفت، از بالن برای متورم کردن دو انتهای آن استفاده می شود و یک برش باریک در میانه استنت باقی می گذارد. تمام این رویه ۲۰ دقیقه طول می کشد و بیمار همان روز مرخص می شود.
استنت در محل باقی می ماند و دیواره های این رگ خونی داخل و اطراف ایمپلنت رشد می کنند و باعث باریک شدن این رگ می شوند. (ایرنا)
