ممکن است نام برخی ورزش های باستانی ایرانی تا به حال به گوشتان نخورده باشد و آشنایی زیادی با آن ها نداشته باشید به همین منظور قصد داریم برخی از آن ها را به شما معرفی کنیم آن ها ثبت رسمی شده اند و و از جمله ورزش های محلی و معروف ایرانی به شمار می روندچوگو،فوتوال،پرثوا و داژبال از انواع این ورزش ها به شمار میروند.
شما چه ورزشی می‌کنید؟ از تماشای چه ورزشی لذت می‌برید؟ ورزش مورد علاقه‌تان را از بین چند رشته انتخاب کرده‌اید؟ بد نیست بدانید رشته‌های ورزشی متنوعی در کشورمان وجود دارد که حتی ممکن است اسمشان را هم نشنیده باشید. تعدادی از این رشته‌ها را به نقل از هفته نامه «همشهری جوان» معرفی می‌کنیم؛ شاید گزینه‌های مناسبی باشد برای کسانی که هنوز ورزش مورد علاقه و مناسبشان را پیدا نکرده‌اند؛ شاید هم توجه بعضی از پژوهشگران جلب شود و زمینه تحقیقات بعدی در این حوزه فراهم شود.
چوگو، بیس بال وطنی
تاریخ تولد: از زمان ایران باستان وجود داشته، اما تاریخ ثبت رسمی‌اش 1379 است.
منطقه طلایی: استان مرکزی و اصفهان
هیجان: 30 درصد
چوگو از ترکیب کلمات چوب و گوی به وجود آمده و جزو قدیمی‌ترین ورزش‌های ایرانی است که از 2 هزار سال پیش رواج داشته است. چوگو در زمره ورزش‌های سنتی و همگانی است و در زمینی مستطیل شکل و مشابه زمین فوتبال برگزار می‌شود. مسئولان انجمن چوگو معتقدند بیس بال همان چوگو است و تفاوتش با این ورزش در چوب آن است. البته این دو ورزش در نوع زمین بازی و تعداد نفرات هم تفاوت‌هایی دارند. این رشته به آمادگی جسمانی، قدرت، سرعت و تحرک بالایی نیاز دارد. چوگو به نام‌های گوناگون در بیشتر نقاط ایران برگزار می‌شود.
یزدی‌ها در گذشته به این بازی، «چفته بازی» می‌گفتند. در اصفهان به «چو و گو»، در فارس به «برو و بیا» و در خراسان هم به چوگو شهرت دارد.
فوتوالی، آبشار با پا
تاریخ تولد: 1390
هیجان: 80 درصد
منطقه طلایی: آق قلا و گرگان
ظاهرش شبیه سپک‌تکراست، اما هیچ ربطی به آن ندارد. فوتوالی همان‌طور که از اسمش مشخص است از ترکیب والیبال و فوتبال به وجود آمده و بیشتر شکل ساحلی‌اش رونق پیدا کرده است. فوتوالی در واقع همان والیبال است که به جای دست با پا بازی می‌شود؛ قوانین مسابقه و زمین آن هم شبیه والیبال است. فوتوالی‌ها باید قد بلندی داشته باشند و بدن‌های کاملا آماده و منعطف؛ انعطاف بدن‌هایشان باید آن‌قدر باشد که بتوانند 220 سانتی‌متر بپرند و با پا اسپک بزنند. کسانی که پیشینه فوتبال بازی کردن داشته باشند، در این ورزش موفق‌ترند. محل تولد فوتوالی، برزیل است.
پرثوا (Parthowa)، جنگجوی با فضیلت
تاریخ تولد: 1383
منطقه طلایی: مازندران و کهگیلویه و بویراحمد
هیجان: 50 درصد
پرثوا، واژه‌ای باستانی ایرانی است که از آن در کتیبه‌های داریوش استفاده شده و به معنای «جنگجوی با فضیلت» است. در دهه 60 یکی از پیشکسوت‌های ورزش باستانی وقتی گستردگی حرکات رزمی را در دنیا دید، تصمیم گرفت ورزشی ابداع کند که مخصوص کشور خودمان باشد و به وسیله آن رزم باستانی ایران زنده شود. به همین دلیل با کمک شش پسرش که هرکدام در ورزش‌های رزمی و کشتی پهلوانی حرفی برای گفتن داشتند، به مطالعه و تحقیق پرداخت و مدت‌ها بعد، از دل این تحقیقات و بررسی‌ها، ورزش پرثوا بیرون آمد. رزم پهلوانی پرثوا، برآمده از شیوه‌های رزم سنتی، بومی و محلی ایرانیان است؛ از جمله، آیین‌های رزم پهلوانی خراسان (چوخه و رقص شمشیر)، مازندران (لوچو و لیفا)، کردستان (رقص هل پرکه)، گیلان (گیل مردی)، سیستان و بلوچستان (رقص چوب)، بختیاری (خلعت پرت کن)، لرستان و ترکمن (رقص خنجر). این ورزش، که تلفیقی از فرهنگ رزم ایرانی و حرکات موزون آیینی است، به صورت با سلاح و بدون سلاح انجام می‌شود. در پرثوا برای غلبه بر حریف، از کلیه ضربات دست و پا، رقص پای مخصوص رزم باستانی و فنون گیر و پرتاب و خاک استفاده می‌شود.
داژبال، وسطی
تاریخ تولد: 1387
منطقه طلایی: زنجان و آذربایجان غربی
هیجان: 70 درصد
داژبال، همان وسطی خودمان است. اسم داژبال (dodge ball) ظاهرا انگلیسی است، اما مسئولان انجمن می‌گویند این اسم در زبان فارسی هم بامسماست، چون در شمال ایران، «بال» به معنی دست است و «دژا» یا «دژ» هم به معنی نگهبان. در این ورزش هر تیم، شش بازیکن دارد که چهارتایشان در زمین بازی می‌کنند و دو نفر ذخیره هستند. تیم کناری تبدیل به دو گروه دو نفره می‌شود که در انتهای زمین 9 در 18 متری می‌ایستند و باید با حذف بازیکنان تیم وسط امتیاز کسب کنند. تیم وسط هم باید توپ چرمی را بگیرد و امتیاز به دست بیاورد.
بازیکن ها در دو نیمه پنج دقیقه ای با هم مسابقه می‌دهند و بین دو نیمه، دو دقیقه استراحت می‌کنند. فدراسیون بین‌المللی داژبال، در آمریکا و فدراسیون داژبال آسیا، در فیلیپین است و انجمن داژبال ایران، عضو رسمی این فدراسیون‌هاست.
زندگی سالم
