می خواهیم از تاثیرات مثبت ورزش بر شخصیت افراد مختلف اطلاع پیدا کنیم ورزش و تمرینات ورزشی چه تاثیراتی بر روح و روان ما میگذارند ارتباط میان نوع ورزش و شخصیت افراد ورزشکار چگونه است ورزش برای خویشتنداری و انضباط شخصی فرد،غلبه بر اضطراب، استرس و سطوحی از افسردگی می تواند تاثیرگذار باشد.
درباره تأثیر ورزش آن‌قدر شنیده‌ایم که شاید دیگر حوصله‌ای برای خواندن این چند خط نمانده باشد. اما قرار نیست ما هم همان حرف‌های همیشگی را تکرار کنیم. اصلا راستش را بخواهید حتی قرار نیست شما را به ورزش کردن تشویق کنیم. فقط می‌خواهیم بفهمیم چرا ورزش کردن با همه سختی و وقت‌گیری و هزینه‌دار بودنش، برای بعضی‌ها جذاب است.
ورزش با ما چه می‌کند؟
پژوهشگران حوزه روان‌شناسی ورزش، از نظریات روان‌شناسی به نام «آیزنک»، بهره‌های زیادی برده‌اند. آیزنک که به مطالعه در زمینه شخصیت علاقه داشت، معتقد بود شخصیت افراد را براساس سه جنبه می‌توان توصیف کرد. یکی از این جنبه‌ها روان‌نژندی است. روان نژندی به ثبات عاطفی و هیجانی اشاره دارد؛ کسانی که در «آزمون آیزنک»، نمره بالایی در این مقیاس به‌دست می‌آورند، تنیده، غیرمنطقی و دمدمی مزاج هستند و خیلی زود ناراحت و هیجان‌زده می‌شوند. نکته جالب این جاست که برخی تحقیقات ثابت کرده است، نمره ورزشکاران در مقیاس روان‌نژندی، از نمره غیرورزشکاران، بسیار پایین‌تر است یعنی ورزشکاران از نظر عاطفی بسیار با‌ثبات‌ترند ؛ افراد باثبات کسانی هستند که دستگاه عصبی‌شان حساسیت شدیدی به استرس ندارد، در نتیجه به سرعت آرامش خود را به‌دست می‌آورند. محققان در پژوهش دیگری که بین 1500 دانشجوی آمریکایی انجام دادند، به این نتیجه رسیدند که ورزشکاران، مستقل‌تر و واقع‌بین‌تر از دیگران هستند و سطح اضطرابشان هم کمتر است.
ورزش و پرخاشگری
در برنامه‌های تلویزیونی وقتی مهمان، یک بوکسور، کشتی‌گیر یا مثلا تکواندوکار است، اولین سوالی که به ذهن مجری می‌رسد این است که: «اهل دعوا هستی؟ تا حالا شده تو خیابون یکی رو له کنی؟!» یا مثلا این شوخی نه چندان بامزه که: «کی جرأت داره با تو ازدواج کنه؟!» بعضی افراد تصور می‌کنند ورزشکاران رشته‌های ظاهرا خشن، آدم‌های خشن و بداخلاقی هستند؛ شاید بعضی از والدین هم استعداد و علاقه فرزندانشان را به همین بهانه، نادیده بگیرند. اما بعضی محققان معتقدند ورزش به‌طور کلی به کاهش پرخاشگری کمک می‌کند؛ چون ما به‌طور غریزی تمایل به پرخاشگری داریم و ورزش، محیطی قانونی برای ابراز این پرخاشگری فراهم می‌کند. در پژوهشی، سطح پرخاشگری افراد کاراته‌باز را اندازه‌گیری کردند و فهمیدند بین حمله‌های خصمانه (گرایش به واکنش‌های همراه با خشونت فیزیکی) و طول مدت یادگیری کاراته، رابطه منفی وجود دارد. در مطالعاتی که در مورد تکواندو انجام شده‌است هم نتایج مشابهی دیده می‌شود؛ مثلا دانش‌آموزان تکواندوکار عزت نفس بالاتری از دوستانشان دارند؛ به‌علاوه با بالارفتن درجه کمربند میزان پرخاشگری کاهش می‌یابد.
ورزش و درمان
تأثیرات مثبت ورزش، بعضی از محققان و پزشکان را به فکر استفاده درمانی از ورزش‌انداخته است. در پژوهشی تکواندو به عنوان یک برنامه درمانی پیشنهاد شده‌است؛ چون شرکت در تمرینات تکواندو علاوه بر تمرین جسمانی، در تمرکز، خویشتنداری و انضباط شخصی فرد تأثیر دارد و با فواید روان شناختی بسیاری مانند بهبود تصور از خود و عزت نفس همراه است. تمرین‌های مراقبه‌ای و آرمیدگی یوگا هم باعث شده‌است که این ورزش، روش مناسبی برای غلبه بر اضطراب، استرس و سطوحی از افسردگی معرفی شود. یکی از جالب‌ترین مطالعات این حوزه، بررسی تأثیر ورزش سوارکاری بر اوتیسم است؛ یافته‌ها نشان می‌دهد آموزش اسب سواری تعاملات اجتماعی کودکان اوتیستیک را بهبود می‌بخشد؛ برقراری ارتباط اجتماعی-عاطفی قوی با حیوان و افراد آموزش دهنده، یادگیری اجتماعی و تغییرات هورمونی باعث این بهبود می‌شود.
زندگی سالم
