لکنت زبان در کودکان زیر 4 سال مسئله ای است ، قابل درمان اما بسیاری از اوقات والدین با رفتار های نادرست ، تاثیرات روحی بدی بر روی این کودکان می گذارند که حتی پس از درمان لکنت زبان در کودک خواهد ماند. اگر شما هم نمی دانید چگونه باید با کودکتان رفتار کنید. این مقاله را بخوانید.
ناآگاهی والدین و اطرافیان کودک مبتلا به لکنت زبان می تواند اضطراب و هیجان او را بیشتر کند و آثار ناخوشایندی در روانش باقی بگذارد که حتی پس از بهبود لکنت زبانش، باقی خواهدماند. تعریف ما از لکنت زبان واضح است و به مدل حرف زدن بچه های زیر ۴ سال که سیلاب کلمه ای را تکرار می کنند یا آن را خوب ادا نمی کنند گفته نمی شود. فقط برای کودک ۴ ساله ای تشخیص لکنت زبان می گذاریم که از ۵/۲ سالگی به خوبی حرف می زده و الگوی کلامی او تا ۶ ماه پیوسته و کامل بوده است اما ناگهان تغییر شدیدی در این الگو پیدا شده و با تکرار حروف و اصوات یا مکث متوالی و لکنت کلمات را ادا می کند. سن ابتلا به لکنت زبان در بچه ها ۲ تا ۷ سال است اما اوج سنی آن در ۵ سالگی است. در پسر بچه ها این اختلال همانند دیگر اختلال های روانی شیوع بیشتری دارد و ۳ برابر دختربچه هاست. چند نکته مهم درباره لکنت زبان بچه ها وجود دارد که باید از آن مطلع باشید؛ برخلاف باور عموم، که گمان می کنند علت لکنت زبان ترس و هیجان کودکشان در اثر یک حادثه یا اتفاق است، این اختلال به دلیل استعداد ژنتیکی کودک ایجاد می شود. هرچند همیشه در شروع لکنت زبان از استرس وارد شده به کودک به عنوان تسریع کننده لکنت یاد می شود اما والدین باید بدانند قبل از آنکه متوجه لکنت شوند، الگوی
بیان کلام در کودک آرام تغییر می کند و این استعداد بیولوژیکی بارز می شود. پس بی جهت نباید خودشان، همسرشان یا کسی که به نظر مسبب این همزمانی شده، مقصر دانست. مساله دوم سیر نوسانی لکنت است. نباید از افت?وخیزها و به ظاهر بدتر یا بهتر شدن لکنت زبان کودکتان ناراحت شوید. ماهیت این اختلال نوسانی بودنش است. بچه های مبتلا وقتی شعر می خوانند یا با عروسکشان بازی می کنند و حرف می زنند، کمتر لکنت دارند چون هیجان کنترل شده و احساس بهتری دارند. حالا می پردازیم به مهم ترین قسمت یعنی راهنمای رفتار صحیح با بچه های مبتلا به لکنت زبان که به والدین این بچه ها و همه کسانی که در خانواده یا دوستان خود کودک دچار لکنت زبان دارند، توصیه می کنم به خوبی این نکته ها را به خاطر بسپارند:
۱ در مواجهه با لکنت کودک، اضطراب و ناراحتی خود را کاهش دهید و سعی کنید این شیوه حرف زدن او را نادیده بگیرید. به خصوص مادر کودک نباید اضطراب و ناراحتی خود را از این مشکل نشان دهد. واقعا باید در رفتار و چهره تان این حس موج بزند و با همه وجود لکنت او را نادیده بگیرید. این قسمت سخت ترین و مهم ترین بخش رفتار با کودک است. خود بچه از شیوه حرف زدن جدیدش مضطرب است اما این قضیه او را ناراحت نمی کند؛ آنچه باعث ناراحتی و آزارش می شود، واکنش والدین و اطرافیان است. همه خانواده اعم از خاله، عمه و مادربزرگ بارها تماس می گیرند و حال او را می پرسند، مدام می شنود که می پرسند امروز چطور است، بهتر شد یا بدتر و این اضطراب دیگران او را می آزارد.
۲ سعی کنید علاوه بر حفظ آرامش، با بچه مبتلا آرام و شمرده حرف بزنید تا به او القا کنید نیازی به جویده و تند تند حرف زدن نیست.
۳ یکی از بازی های خوبی که توصیه می کنم با فرزندتان انجام دهید، حرف زدن با او مقابل آینه است. تمرین یک نمایش یا شعر یا هر بازی دیگر در حالی که هر دو در آغوش هم یا کنار هم هستید و خود را در آینه می بینید، ترس و اضطراب کودک را می کاهد و جو لذت بخش بازی او را در خود غرق می کند.
۴ صدای کودک را هنگام خواندن شعر یا داستان و هر موضوع آهنگین دیگر که با تسلط آن را می خواند، ضبط کنید و روی تلفن همراه یا دستگاه پخش قرار دهید که لااقل روزی یکی، دو بار پخش شود و او در فضا صدای خود را بشنود که چطور مسلط شعر می خواند. این کار اعتمادبه نفس او را بیشتر می کند.
۵ وسط حرف کودک نپرید و آن را اصلاح نکنید. صبور باشید. اگر لکنت او شدید است و از دیدن تقلای کودک و توام کردن کلام با حرکات بدنی رنج می برید، با آرامش طوری که متوجه نشود دارید وسط حرفش می پرید، او را به نشستن کنارتان دعوت کنید و بخواهید نفس عمیق بکشد و راحت باشد و سپس ادامه دهد.
۶ «بیشتر موارد لکنت زبان خودبه خود و بدون هیچ درمانی خوب می شوند»؛ مدام این را برای خود تکرار کنید. این مشکل در خانواده شما یا همسرتان بوده و کودک تا نوجوانی خود به خود خوب می شود. فقط کمتر از یک درصد بچه ها تا نوجوانی این مشکل را خواهند داشت. تنها درمان این مشکل، گفتاردرمانی است که گاهی بچه ها حتی بدون نیاز به آن و فقط با رفتار صحیح شما بهبود می یابند.
۷ بی جهت با همسرتان جر و بحث نکنید چون با اینکه شیوع این استعداد در کمتر از یک درصد جمعیت عمومی وجود دارد اما با بررسی دقیق در شجره نامه خانواده ها به این موضوع می رسیم که ۳ تا ۴ درصد جمعیت در دوره ای از کودکی خود مبتلا به لکنت بوده اند و بهبود یافته اند بی آنکه والدین آنها متوجه باشند. متشنج کردن جو خانه نه برای شما خوب است، نه برای کودکتان. منتظر بمانید تا این مشکل بهبود یابد.
