تحمل هر فرد نسبت به مشکلاتی که برایش پیش می‌آید، می‌تواند درجه زودرنج بودنش را نشان دهد، بر این اساس برخی تحمل بالایی دارند و حتی اگر مستقیماً مورد حمله قرار گیرند، نمی‌رنجند.
زودرنج بودن مانند همه خصوصیات بشر مجموعه‌ای از صفات ارثی و محیطی است. مقدار زیادی از این ویژگی ژنتیکی و بخشی از آن نیز به محیط فرد و یادگیری‌های او مربوط می‌شود.
آمار زودرنجی در جوامع و زمان‌های مختلف متفاوت است، هرچند تحقیقی در این زمینه در ایران ندیده‌ام، اما شواهد نشان می‌دهد که خانم‌ها زودرنج‌تر از آقایان هستند.
البته این ویژگی بستگی به سلامت فرد دارد، مثلاً افسردگی به عنوان یک اختلال شایع روانی می‌تواند افراد را زودرنج کند.
زودرنجی می‌تواند زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد، همچنین وقتی فردی زود می‌رنجد از دیگران کناره‌گیری می‌کند.
معمولاً خصوصیات اخلاقی و عادتی افراد تغییر نمی‌کند، آدم‌های صبور از بچگی صبور بوده‌اند و آدم‌های کم‌صبر در بچگی نیز همین ویژگی را نشان می‌دادند.
اگر زودرنجی مبتنی بر بیماری زمینه‌ای نباشد، روان‌درمانی چاره آن است.
معمولاً آگاهی و انصاف می‌تواند در کاهش زودرنجی مؤثر باشد، هر چند که این توصیه جمعی نیست و در مورد افراد مختلف متفاوت است، اما چنانچه افراد سعی کنند نسبت به خود آگاهی داشته باشند، می‌توانند رفتارشان را نیز کنترل کنند.
منبع- سلامت نیوز
سلام متاسفانه بستگان من بخصوص داىی هام از بچگی اجازة حرف زدن هم بمن نمیدادن ولی الان می بینم چقدر به فرزندان خودشون احترام می گذارند با اینکه تحصیلات من خیلی بیشتر از بچه های اوناست نوعی انزوا و زودرنجی در من شکل گرفته بنظرم زودرنجی ارثی و ژنتیکی نیست