با اینکه دوستان شما ممکن است لحضات سختی برای فهم حا لت، رفتار و احساسات متغیر شما داشته باشند؛ اما چیز هایی وجود دارد که متخصصان می توانند بیماری را تشخیص دهند.
بیماری پارکینسون می تواند مرموز باشد. تشخیص آن نیز بسیار سخت است زیرا تنها راه برای اینکه مطمئن شویم شخصی پارکینسون داشته است آزمایش فیزیکی از مغز او پس از مرگ است. و اگر کسی به شما بگوید به بیماری پارکینسون مبتلا شده اید این تشخیص ممکن است ولی نمی تواند قطعی باشد زیرا اثر آن بر روی هر شخص متفاوت است. با اینکه دوستان شما ممکن است لحضات سختی برای فهم حا لت، رفتار و احساسات متغیر شما داشته باشند؛ اما چیز هایی وجود دارد که متخصصان می توانند بیماری را تشخیص دهند.
سلول های عصبی در مغز
این یک نوع اختلال حرکتی است. انواع دیگر شامل: تومور اولیه، سندروم پاهای بی قرار و بیماری های نتینگون است. پارکینسون با توجه به کتابخانه ملی پزشکی تا حدودی رایج است ،یعنی 13 نفر از هر 000/100 نفر و معمولاً بعد از 50 سالگی تشخیص داده می شود و هر چه سن افراد بالا تر می رود درصد آن نیز بیشتر می شود. این بیماری زمانی اتفاق می افتد که سلول های تولید کننده دوپامین آسیب ببینند. در یک مغز سا لم سلول های عصبی (نورون ها ) به شما کمک می کنند به اطراف حرکت کنید که مربوط به یک ماده ی شیمیایی به نام دوپامین است. دوپامین به عنوان یک پیام رسان عمل می کند، یعنی سیگنال ها را از یک بخش از مغز به بخش دیگر ارسال می کند.
البته در افراد با بیماری پارکینسون، این نورون آسیب دیده و یا مرگ خاموش برایش اتفاق می افتد. بنابراین شما تا پایان با کمبود دوپامین مواجه خواهید بود و الگوی عادی پیام رسانی در مغز شما مختل می شود. در نتیجه شما نمی توانید به راحتی در اطراف حرکت کنید.
وقتی در مورد بیماری پارکینسون صحبت می شود اکثر مردم فقط تصویر لرزش دست به ذهنشان خطور می کند. اما این بیماری عوارضی به مراتب بیشتر دارد. این بیماری شامل علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی و کندی حرکات است. برخی علائم غیر حرکتی نیز برای فرد رخ می دهد که شامل از دست دادن بویایی، یبوست، خشکی پوست و حتی از دست دادن شناخت است و حتی این افراد در معرض ابتلا به سرطان پوست هستند.
پارکینسون معمولاً با افسردگی همراه است. طبق پژوهشی در سال 2009 حدود 30 تا 40 درصد افراد مبتلا به افسردگی، با پارکینسون دست و پنجه نرم می کنند. پاملا اتوود مدیر خدمات فراموشی در بهداشت و درمان کانکتیکات می گوید:« بسیاری از ننگ، از دست دادن کار، دوستان، کرامت، تعادل و این که استقلال خود را از دست بدهند و یا فلج شوند می ترسند؛ که این ترس می تواند به طور قابل توجهی توسط گروه های حمایتی کم شود.
مبارزه ی جسمی می تواند کمک کند.
تحقیقات نشان داده است که ورزش کمک می کند که مردم با پارکینسون و در راه رفتن و تعادل و هماهنگی و احساس خود بهتر کنار بیایند.
پارکینسون کشنده نیست.
بیماری پارکینسون به خودی خود یک بیماری کشنده نیست هر چند گاهی اوقات با داشتن عوارضی مثل مشکلات در بلع و زوال عقل می تواند کشنده باشد و به مرگ منجر شود. پارکینسون یک مانع است اما ما موانع زیادی در زندگی خود داریم؛ پس باید آن را به عنوان بخشی از خود و نه به عنوان یک بخش غم انگیز بپذیریم.
برای اطلاع بیشتر این مطلب را بخوانید
