مقابله با شلوغ کاری و بی ادبی کودک

  آنها همواره فکر می‌کنند اینکه کودکان اتاقی شلوغ دارند یا زیاد سر و صدا می کنند و با فریاد و شادی بازی هایشان را انجام می‌دهند کاری نادرست بوده و این را به اشتباه شلوغ کاری برداشت می کنند.

ریشه این برداشت نادرست مقایسه ای است که والدین بین یک کودک با فردی بزرگسال و بالغ انجام می دهند. اگر کودکی در زمان کودکی اش سکوت داشت و سر به زیر بود و فقط چشم گفت و دست به وسیله ای نزد و کنجکاوی نکرد کودکی سالم و مودب و به عبارتی خوب می باشد. در صورتی که یک شاخص اصلی برای شناخت رفتار کودکان در دوران نوجوانی عمل کردن بر خلاف رفتار دوران کودکی است.

به عبارتی وقار و ادب در دوران نوجوانی ثمره کنجکاوی و تلاش و بازیگوشی دوران کودکی می‌باشد. چون هر کودکی با بازی کردن شخصیت اجتماعی و روحیاتش را شکل می دهد.
چرا کودکان این قدر شلوغ کارند!؟
هر کودک از شلوغ کردن فضای اطرافش و شلوغ کاری چند هدف را دنبال می کند:

تمرین مدیریت وسایل: کودک تمام ابزارها را در کنارش قرار می دهد تا در وقت مناسب بهترین استفاده را از ابزار و وسایل پیرامونش داشته باشد. این مدیریت وسایل تا حدی دقیق است که اگر به کودک بگوییم فلان اسباب بازی را کجا گذاشتی بدون خطا جای دقیقش را زیر خروارها وسایل نشان می دهد.
نمایش قدرت: کودکان با ارائه وسایل بازی و ابزارهایشان این پیغام را به اطرافیان می دهند که قدرت و اقتدارشان به چه میزان است.
تلاش برای متفاوت بودن: کودک با این کار قصد دارد چند بازی را به شکل منسجم و بر اساس نظم ذهنی خودش پشت سر هم بچیند و به شکلی پشت سر هم بازی کند تا از تنوع بازی احساس آرامش کند.
احساس امنیت:‌ چون کودک با وسایلش به شکلی زندگی می کند که همه وسایل بازی هایش را زنده می پندارد سعی می کند مدام وسایلش را چک کند تا با این کار احساس امنیت کند و بفهمد همه وسایل حضور دارند.
تمرین مدیریت زمان: چون کودک تصویری از زمان برای بازی کردن قائل نمی باشد و گاهی تا زمانی که به خواب برود در حال بازی کردن است دوست دارد در حال حاضر همه وسایل بازی اش برای بازی کردن کنارش باشد و از حال همه وسایل جویا باشد.
3 خطای رایج و کور کننده خلاقیت کودکان
نکات مطرح شده تا این جای مطلب در حالی اتفاق می افتد که والدین در مواجهه با کودکان دچار سه خطای رایج می‌شوند و این خطا، ذهن کودک را کند و خلاقیت کودک را کور می‌کند و کودک در بروز احساساتش دچار ضعف می شود.
تنبیه نابه جای کودک: گاهی والدین در برابر کودک به مقابله و تنبیه زبانی و حتی بدنی اقدام می کنند. این کار باعث می شود که کودک رفتار اصلی و خواسته اش را بیان نکند و به دروغ و ریاکاری رو بیاورد. گاهی شدت تنبیه به حدی است که والدین در اقدامی عجیب به تنبیه در جمع مبادرت می کنند. این نوع تنبیه روحیه لجبازی کودک را بیدار می کند و کودک دست به رفتار مشابه والدین اش می زند.
منع کردن کودک از انجام فعالیت: این تفکر در والدین است که اگر کودک قوانین آن ها را رعایت نکند اجازه فعالیت و بازی کردن به کودکان را نمی دهند و این منع کودکان آسیب های جدی به خلاقیت کودکان وارد می کند.
شرط گذاری برای کودک: گاهی والدین با شرط گذاری و اتمام حجت به کودکان این پیغام را به کودکان ارسال می‌کنند که اگر فلان رفتار را انجام ندهی فلان پیامد را به همراه دارد و این باعث شرطی شدن کودک می شود. کودک نیز در قبال این تهدید والدین خود را دور می زند تا به خواسته های خودش برسد.
بهترین رفتار والدین در برابر بچه شلوغ کار
حال این سوال مطرح می شود که بهترین رفتار در برابر شلوغ کاری کودکان چگونه رفتاری می باشد و وظیفه والدین در قبال این گونه رفتارها چیست؟ یکی از بهترین راه های برخورد با این مسئله، الگوی زیر می باشد:

* آگاهی از شرایط رشد و روحیات کودک و شناخت دلایل شلوغ کاری های کودک.
* اعتماد، همدلی و درک رفتار کودک و توجه به روحیه حساس کودکان.
* همراهی و بازی کردن با کودک در حالت شلوغ کاری کودکان به شکلی که مدیریت بازی بر عهده کودک بوده و والدین در حد همبازی کودک باشند.
* ایجاد قانون بنا به دلخواه کودک به این معنی که طبق نظر کودک برای زمان و مکانی به منظور بازی با هم به نتیجه برسید و این نتیجه به شکل اشتراک بین والدین و کودک باشد.

* برنامه ریزی و مدیریت از راه دور برای شرایط و زمان و مکان بازی کودکان. برای مثال اگر حساسیت یا خطری کودکان را در خین بازی تهدید می کند والدین می بایست شرایط بازی را به گونه ای فراهم کنند تا شکل بازی به سمتی که خودشان انتظار دارند برود.

* تقویت ارتباط کلامی با کودکان به شکلی که فضای ارتباطی بین والدین و کودکان به شکل پرسش و پاسخ و استدلال باشد تا کودک خود به این نتیجه برسد که راه درست کدام گزینه می باشد.

*دانش آموخته فلسفه آموزش و پرورش