۱- گیاهی است پایا به بلندی تا ۷۰ ساتنی‌متر، دارای ساقه چهارگوش، با برگ‌های تقریبا قلبی شکل که به طور متقابل روی ساقه قرار می‌گیرند.
۲- مصارف عمده دارویی بادرنجبویه در قدیم مربوط به خواص ضدنفخ، معرق و ضدتب آن بوده است.
۳- از اثرات مهم آن می‌توان به ضداسپاسم, ضدنفخ,آرامبخش مشکلات روده‌ای-معده‌ای با منشأ عصبی اشاره کرد.
۴- همچنین دارای اثرات آرامبخش عمومی و ضدمیگرن است.
۵- بادرنجبویه ضدویروس نیز هست و به ویژه روی ویروس هرپس (تبخال) مؤثر است.
۶- در طب عوام از بادرنجبویه به عنوان معرق در درمان سرماخوردگی، آرامبخش، بهبود دهنده گردش خون، نسکین میگرن و ضدهیستری استفاده می‌شد.
۷- قابل ذکر است که اثرات ضداسپاسم و آرامبخش مربوط به اسانس آن بوده و اثرات ضدویروس‌های هرپس و ایدز مربوط به اسید کافئیک و تانن‌های موجود در آن است.
۸- استفاده دیگر بادرنجبویه در بیماری Grave است که در آن تیروئید به وسیله Thyroid stimulating immunoglobulin به میزان غیرعادی فعال خواهد شد. در این عمل مواد موجود در عصاره بادرنجبویه به Thyrotropin متصل شده و از فعالیت آن جلوگیری می‌کنند. این اثرات مربوط به اجسامی چون اسید روزمارینیک و اسید لیتوسپرمیک موجود در بادرنجبویه است.
۹- روی حدود ۲ گرم از برگ خردشده بادرنجبویه، یک لیوان آب جوش بریزید و بگذارید ۱۰ تا ۱۵ دقیقه بماند؛ سپس آن را صاف کرده و میل کنید. این میزان را می‌توان تا روزی سه نوبت تکرار کرد.
۱۰- تاکنون هیچگونه عارضه جانبی از این گیاه گزارش نشده است.
منبع :پزشکین
