امروزه خوراکی ها و تنقلات بسیار زیادی وارد بازار شده است که می توان از پرطرفدارترین آنها به پفک اشاره کرد. خوردن این خوراکی برای تفنن مشکلی ندارد ، اما اگر خوردن آن به یک عادت تبدیل شود می تواند برای شما دردسر ساز باشد.
خوانندگان «سلامت» نیز بارها از ما خواسته اند درباره دلایل زیانبار بودن مصرف پفک برایشان مطلبی تهیه کنیم، به همین دلیل سراغ دکتر محمدحسین عزیزی، متخصص صنایع غذایی و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس رفتیم و از ایشان درباره روند تولید و مواد تشکیل دهنده پفک پرسیدیم.
لطفا درباره روند تهیه پفک توضیح بدهید.
پفک از فرآورده های حجیم شده غلات است که تولید آن در کشور به ۴۰ سال پیش برمی گردد. این محصول از خمیر بلغور ذرت تهیه می شود. خمیر ذرت وارد دستگاه اکسترودر می شود و در آن تحت حرارت ملایم و فشار قرار می گیرد سپس از قالب های اکسترودر خارج و هواگیری می شود و حجم پیدا می کند. البته اندازه و شکل پفک به قالب های اکسترودر بستگی دارد که می تواند دراز، خمیده، کوچک و… باشد. فرآورده خروجی از اکسترودر بی رنگ و بی مزه است و برای طعم و رنگ دادن به آن سسی تهیه می کنند که شامل رنگ مصنوعی، نمک، روغن، پنیر و دیگر افزودنی هاست که محصول اولیه را در آن می غلتانند.
و کرانچی هم همان پفک است؟
نه! البته کرانچی هم فرآورده بلغور ذرت است اما با این تفاوت که در روغن سرخ و حجیم می شود. البته به این ماده سرخ شده می توان پوشش های مختلفی را افزود.
چرا متخصصان تغذیه و گوارش پفک را ماده ای مضر می دانند؟
در پفک از نوعی رنگ مصنوعی به نام «سان ست یلو» استفاده می شود که به گفته محققان چون مصنوعی است، می تواند مضر و خطرناک باشد. خطر دیگر سرخ شدن برخی پفک هاست. تجزیه روغن ها باعث ایجاد ترکیب های مضر و سرطان زا در این محصولات می شود. مقدار زیاد نمک موجود در پفک نیز باعث بروز مشکلاتی شود و مساله آخر هم ایجاد حس سیری به دنبال مصرف پفک در کودکان است که می تواند باعث سوءتغذیه آنها شود.
آیا می توان پفک را به ماده غذایی سالمی تبدیل کرد؟
اخیرا در تمام دنیا سعی کرده اند عوامل مشکل ساز را در تهیه پفک کمتر کنند؛ مثلا میزان رنگ و نمک مورد استفاده در پفک را تا حد امکان و مدت و درجه حرارت سرخ کردن را کاهش دهند. این اقدام ها تا حدودی زیان پفک را کاهش می دهد اما مشکل تاثیر آن بر کاهش اشتها همچنان پابرجاست.
برخی تولیدکنندگان ادعا کرده اند به جای رنگ سان ست یلو، رنگ های طبیعی استخراج شده از گوجه فرنگی، هویج و فلفل را در محصول خود به کار می برند. آیا می توان تمام رنگ مورد نیاز را از میوه و سبزی ها تامین و محصولی با قیمت مناسب عرضه کرد؟
قیمت رنگ های طبیعی حدود ۲۰ برابر رنگ های مصنوعی است. اگر بخواهیم تمام رنگ مورد استفاده را از انواع طبیعی تهیه کنیم، اصلا این میزان رنگ در دنیا موجود نیست. یعنی هیچ کارخانه ای رنگ طبیعی را به این میزان عرضه نمی کند. همچنین رنگ های طبیعی ثبات رنگ های مصنوعی را ندارند و طی نگهداری و رسیدن به سبد خرید مصرف کننده، حتما رنگ اولیه خود را تا حدودی از دست می دهند. از طرفی طبیعی و گیاهی بودن ماده دلیل سالم بودن مطلق آن نیست. بسیاری از رنگ ها و اسانس های طبیعی هم ممکن است زیان داشته باشند. مثلا وقتی شما هویج را می خورید، مقدار بسیار محدودی رنگ نارنجی در سلول های بافتی آن وجود دارد اما اگر قرار باشد آن رنگ را به صورت خالص به شما بدهند، عواقبی خواهد داشت. برای دریافت نتیجه مطلوب از رنگ های طبیعی، باید آنها را چند برابر رنگ های مصنوعی مصرف کرد. اگر رنگ و نمک فرآورده کلا حذف شود، می توان آن را تقریبا بی خطر دانست، البته اگر مساله روغنش هم حل شود؛ اما احتمالا این محصول بدون رنگ و نمک خریداران زیادی نخواهد داشت.
آیا باید پفک را محصولی چرب دانست؟
اگر انواع اصلی پفک را می گویید، چندان چرب نیستند زیرا روغن در تهیه سس فرآورده به کار می رود اما انواع کرانچی که در روغن سرخ می شوند، چرب اند.
مطلب عالی بود سپاس گذرم