یک تیم تحقیقاتی در بیمارستان کودکان بوستون توانسته است جوابی برای این مشکل پیدا کند. آنها نوعی چسب بافتی را پیدا کرده اند که میتواند در محیط بافت های خونی همچنان عمل کند، قابلیت انعطاف داشته باشد، سمی نباشد و به مرور زمان جذب بدن شود.
پلیمری به نام poly(glycerol sebacate acrylate) وقتی در ابتدا در محل زخم قرار میگیرد بصورت یک ژل غلیظ است. وقتی این ماده به محل بافت زده میشود و سپس برای چند ثانیه نور ماوراء بنفش به آن تابانده میشود به ماده ای شبیه به لاستیک تبدیل میشود که میتواند بافت هایی را که تحت فشار شدیدی هستند مانند جدار عروق خونی و یا حتی عضله قلب را بچسباند.
این چسب بعد از به عمل آمدن میتواند محکم به پروتئینی به نام کلاژن که در بافت ها وجود دارد متصل شود. محققان نشان داده اند که با این چسب میتوانند سوراخ هایی را که در جدار بطن و یا دیواره بین دو بطن و یا در عروق خونی وجود دارد ببندند.
منبع-http://www.iranorthoped.ir