اهمیت والدین به حرف های کودکان یعنی صمیمیت در بزرگسالی

آخرین چیزی که کودکان در دوران بچگی‌ یاد می‌گیرند، قدرت کلمات است؛ آنها هیچ‌وقت نمی‌دانند چه حسی در پس کلمات نهفته و فقط برای رساندن مفهوم خود از کلمات استفاده می‌کنند و وقتی سؤالی از آنها پرسیده می‌شود تنها چند کلمه‌ای سر هم می‌کنند و جوابی می‌دهند که هیچ معنایی ندارد؛ برای مثال بچه دبستانی شما به خانه می‌آید و شما فقط برای برقراری ارتباط سؤال می‌پرسید: «مدرسه چه خبر بود؟» بعد از آن نوبت به فرزند شما می‌رسد که با استفاده از کلماتی که می‌داند، جواب‌هایی را جفت‌و‌جور کند. او قصه‌اش را آغاز کرده و همه‌چیز را تعریف می‌کند؛ از کیکی که همکلاسی‌اش در زنگ تفریح به او داده تا تشویق یا تنبیه معلم فلان کلاس درسی! حرف‌هایی که می‌زند گاهی آن‌قدر جزئی و بی‌اهمیت است که شما نه‌تنها مشارکتی با او نمی‌کنید بلکه بسیاری از مواقع حتی گوش هم نمی‌دهید. در بهترین حالت با تمام‌شدن صحبت‌های فرزندتان در جوابش می‌گویید: «باشد عزیزم، دست‌هایت را بشور، برایت غذا بریزم!» و این داستان هر روز و هزاران بار دیگر هم تکرار می‌شود. کارن هولفورد، مشاور خانواده در صحبت با گاردین می‌گوید: «اینکه پدرومادرها از بچگی چقدر به حرف‌هایی که کودکانشان می‌گویند، اهمیت نشان می‌دهند و با آنها مشارکت می‌کنند، در میزان نزدیکی و صمیمیت آنها در بزرگسالی تأثیر بسزایی دارد. پرسیدن یک سؤال کلی از کودکان و بعد از آن گوش‌ندادن به حرف‌ها و جواب‌هایی که می‌گویند، مهم‌ترین آسیبی است که شما ناخواسته به کودکتان وارد می‌کنید. شاید قضیه در نگاه شما این‌طور باشد که داستان‌هایی که کود‌کتان تعریف می‌کند، اساسا اهمیتی ندارند که قرار باشد توجهی به آنها داشته باشید اما مسئله اصلی، نوع پرسشی است که شما مطرح می‌کنید؛ سؤال‌ها می‌توانند به بخش‌های کوچک‌تری مانند بهترین اتفاق امروزت چه بود یا چه‌چیزی، امروز تو را اذیت کرد، تقسیم شود؛ به‌این‌ترتیب، کودک شما می‌رود سر اصل مطلب و با این پرسش‌ها می‌فهمد که شادی و ناراحتی او برای شما مهم است. علاوه‌براین، وقتی شما یک سؤال مشخص می‌پرسید و یک جواب دقیق می‌شنوید، امکان مشارکت با کودک خود را فراهم می‌کنید و این دقیقا همان کاری است که در بزرگسالی موجب می‌شود کودکتان هنوز هم شما را به‌عنوان اولین نفری که می‌تواند درباره شادی‌ها و ناراحتی‌ها با او حرف بزند، انتخاب کند.»