“پزشک عصبانی با حالات روانی به پرستاری که باردار بود حمله کرد و گلوی او را فشرد.علت این حادثه اعلام اشتباهی تخت بیمار توسط پرستار بوده است”داستان فیلم ترسناک یا دعوا در کوچه بازار را نمیخوانید،بلکه این حادثه در یکی از بیمارستان های خصوصی در تهران اتفاق افتاده است و پزشکی که این ناپسند را انجام داده آقا میباشد.
این موضوع با عذرخواهی پزشک از پرستاری که از سوی وی مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود، حل و فصل شد.
حمله و درگیری‌های فیزیکی پزشکان با پرستاران حتی پرستاران خانم نخستین بار نیست که اتفاق می‌افتد و بی‌تردید مورد حمله به پرستار آخرین برخورد هم نخواهد بود، مگر زمانی که اخلاق و تعهدات اخلاقی به جامعه پزشکی باز گردد. از سوی دیگر این رفتارها نشان می‌دهد آمارهای وزارت بهداشت درباره ابتلای هر سه تا پنج نفر به انواعی از بیماری‌های روانی چندان هم دور از ذهن نیست و اگر حتی در یک بیمارستان در کنار دو تا چهار نفر دیگر حضور داشتید، احتمال این را بدهید که یکی از آنها ممکن است دچار اختلالات روانی باشد حتی اگر لباس سفید تنش باشد و عنوان پزشک متخصص را یدک بکشد. در حال حاضر شاهد هستیم که گروه‌های مرجعی همچون پزشکان یا معلم‌ها به عنوان اقشار تحصیل کرده و مورد وثوق مردم در جامعه گاهی رفتارهایی خلاف شأن خود و حتی خلاف حداقل‌های اخلاق انسانی از خود بروز می‌دهند. این در حالی است که حسن خلق و شرح صدر از نخستین ملزومات مشاغلی همچون پزشکی، پرستاری و معلمی است. پزشکان و پرستاران با بیمارانی سر و کار دارند که درد و عذاب بیماری آنها را رنجور و آسیب‌پذیر کرده است و طبیعتاً نیازمند مهربانی و عطوفتند و باید از قدرت تعامل بالایی برخوردار باشند.
تجربه شخصی هر کدام از ما نشان می‌دهد که اغلب اوقات ارتباط دو سویه پزشک و پرستار و بیماران و همراهان بیمار معکوس می‌شود و این بیماران و همراهان بیمار هستند که باید ملاحظه پزشک و پرستار را بکنند. در رابطه میان پزشکان و پرستاران، به رغم سختی کار بیشتر پرستاران، آنها باید در برابر بی‌اخلاقی‌های برخی پزشکان کوتاه بیایند و حتی کتک خوردن پرستار خانم از پزشک آقا در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی بارها رسانه‌ای شده و نشان می‌دهد برخی افراد حتی اگر در کسوت و جایگاه وزین پزشکی باشند حد ایستایی برای بروز رفتارهای غیرانسانی قائل نیستند. در برابر این پزشکان مجوز حمل اسپری فلفل یا شوکر دارند؛ وسایل دفاع شخصی که از آنها در برابر اتفاقات احتمالی محافظت می‌کند. پرستاران خانم هم ظاهراً می‌توانند چنین وسایلی را در اختیار داشته باشند؛ هر چند به گفته مدیر روابط عمومی سازمان نظام پرستاری به ندرت تقاضا برای دریافت این وسایل از سوی پرستاران ارائه شده است. اما انگار برای این قشر بد نیست که وسایل دفاع شخصی در اختیار داشته باشند؛ وسایلی که احتمالاً تنها در یک جا به دردشان می‌خورد و آن هنگامی است که همکاران پزشکشان آنها را مورد حمله قرار می‌دهند! در کنار این شاید لازم باشد پزشکان و پرستاران هم هر از چندگاهی تحت تست‌های غربالگری سلامت روان قرار بگیرند و در صورت لزوم درمان شوند. پیش از آنکه ماجرایی مانند حکایت حمله پزشک به پرستار باردار و فشردن گلوی وی به ماجراهای ناگوارتری ختم شود.
