وارفاین به طور مکرر برای افراد مبتلا به نوعی اختلال ریتم قلب به نام فیبریلاسیون دهلیزی به کار می‌رود.
افراد دچار فیبریلاسیون دهلیزی دچار این عارضه قلبی هستند که در آن دو حفره فوقانی قلب نتوانند به طور موثر منقبض شوند، و بلرزند. این وضعیت، مبتلایان را در معرض لختهشدن خون در داخل قلب و فرستاده‌شدن این لخته‌ها به درون شریان‌های مغز، و ایجاد سکته مغزی ناشی از اشکال در خونرسانی (ایسکمیک)، شایع‌ترین نوع سکته مغزی می‌شود.
در این جاست که پای وارفارین به میان می‌‌آید – برای اینکه از ایجاد این لخته‌ها جلوگیری کند.
اما طعنه‌آمیز این است که با افزایش استفاده از وارفارین در سال‌های اخیر شمار موارد سکته مغزی از نوعی دیگر خونریزیدهنده (هموراژیک) افزایش یافته است. این نوع سکته مغزی هنگامی رخ می‌دهد که یک رگ خونی در مغز پاره می‌شود.
کارشناسان می‌گویند این امر به معنای آن نیست که باید وارفارین را کنار گذاشت.
دکتر ماتیو فلاهرتی، متخصص مغز و اعصاب در دانشگاه سین‌سیناتی که سرپرست بررسیی در مورد میزان افزایش‌یابنده خونریزی مغزی مربوط به مصرف داروهای ضدانعقادی را به عهده داشته است، که نتایج آن سال گذشته در نشریه Neurology منتشر شد، در این باره می‌گوید: “بیماران باید در مورد استفاده از وارفارین پس از مشورت با دکترشان تصمیم بگیرند.”
این بررسی به دادههای پزشکی در منطقه سین‌سیناتی در سال‌های 1988، 1993-1994 و 1999 در مورد افرادی که برای اولین بار با خونریزی مغزی بستری شده بودند، می‌پرداخت. این بررسی نشان داد که میزان سالانه سکته مغزی خونریزیدهنده مربوط به وارفارین در سال 1998 0.8 در صدهزار بوده است، اما این رقم در سال 1999 به 4.4 در صدهزار رسیده است.
اما هنگامی که فلاهرتی و همکارانش به کاوش عمیق‌‌تر این داده‌ها پرداختند، دریافتند که میزان افزایش سکته مغزی خونریزیدهنده در افراد 80 ساله و بالاتر از این هم بیشتر است- از 2.5 در صدهزار در سال 1998 به 45.9 در صدهزار در سال 1999.
فلاهرتی می‌گوید: “وارفارین برای پیشگیری از سکته‌های ایسکمیک موثر است. برای اغلب افراد نفع وارفارین بر ضرر آن می‌چربد.”
او افزود: “یک نکته نگران‌کننده که ما بر اساس دادههای قبلی‌مان ابراز کردیم، این بود که مصرف وارفارین در سالمندان (بالاتر از 80 سال) با خطر بیشتر خونریزی مغزی همراه است.
از هنگام انتشار مقاله ما در نشریه Neurology، نتایج یک بررسی مهم منتشر شده است که آسپیرین را با وارفارین از لحاظ پیشگیری از سکته مغزی در سالمندان مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی مورد مقایسه قرار داده است.
این بررسی نشان داد که حتی با درنظرگرفتن خطر خونریزی – وارفارین نسبت به آسپیرین ارجحیت دارد.
فاهرتی می‌گوید: “این نتایج اطمینان‌بخش است و به پزشکان و بیماران در مورد استفاده از وارفارین در این چارچوب احساس راحتی می‌دهد.”
انجمن قلب آمریکا در اصول راهنمای پیشگیری از سکته مغزی که در در سال 2006 آن را روزآمد کرد، یادآور شده است که کارآزمایی‌هایی بالینی “به طور قاطع ارزش درمان‌های ضدلخته‌شدن (ضدانعقادی) را برای کاهش خطر سکته مغزی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی ثابت کرده‌اند.”
انجمن قلب آمریکا به بیمارانی که برای فیبریلاسیون دهلیزی وارفارین دریافت می‌کنند، توصیه می‌کند که از چک لیستی پیروی کنند که شامل تماس فوری با دکتر در موارد خونریزی یا کبودی غیرعادی، آگاه کردن دکترهای دیگر و دندانپزشک در مورد مصرف وارفارین، و حفظ تماس نزدیک با دکتر است.
فلاهرتی همچنین توصیه می‌کند که افرادی که وارفارین دریافت می‌کنند به طور روتین آزمایشی را انجام دهند که توانایی خون را برای لختهشدن اندازه می‌گیرد.
