يافته هاي بررسي که در انجمن صرع ايران انجام شده است نشا ن مي دهد: قطع خودسرانه دارو در بيماران مبتلا به صرع عواقب خطرناکي به دنبال خواهد داشت.
دکتر پروين پورطاهريان معاون آموزشي انجمن صرع در اين پژوهش آورده است: بيماران صرعي بايد توجه داشته باشند در صورت تجويز دارو توسط پزشک طول دوره درمان بلندمدت خواهد بود و اگر افراد مصروع به مدت چند سال هيچ حمله ضد تشنجي نداشته باشند پزشک آنها بايستي تصميم به کاهش تدريجي و نهايتاً قطع دارو مي گيرد.
وي با بيان اينکه هدف از درمان دارويي قطع يا به حداقل رساندن تعداد حملات تشنج، بدون ايجاد عوارض جانبي جدي و خطرناک است؛ مي افزايد: در درمان دارويي صرع بايد بين کنترل صرع و عوارض دارويي تعادل مناسب ايجاد شود.
نسل جديد داروهاي ضد صرع اغلب در درمان صرع هاي مقاوم به درمان استفاده مي شوند. در 70 درصد موارد حملات صرع با يک دارو به طور کامل کنترل مي‌شود، در 10 درصد موارد شدت و فرکانس حملات کاهش يافته و در 20 درصد باقيمانده نيز عليرغم درمان هاي مناسب دارويي، حملات غيرقابل کنترل و مداوم باقي مي مانند.
به گزارش ایسنا، اين پژوهشگر تاکيد دارد: در درمان دارويي انتخاب دارو مهم است و بستگي به عوامل مختلفي مانند سن بيمار دارد، برخي از داروهاي ضدصرع در دوره هاي سني مختلف عوارض متفاوت و خاصي را نشان مي دهند مانند سديم والپروات که در نوزادي و شيرخوارگي احتمال عارضه کبدي بيشتري نسبت به سنين جواني و ميانسالي دارد. نوع تشنج نيز در تجويز دارو مؤثر است مانند داروي اتوسوکسيمايد، بر روي حملات صرع کوچک تاثير بهتري نسبت به حملات صرع بزرگ دارد.
تداخل دارويي و سهولت مصرف در تجويز دارو نقش دارند به طوري که گاهي پزشکان مجبور به تجويز دو يا چند داروي ضد صرع به صورت همزمان هستند در اين موارد نوع خاصي از داروها مي توانند اثرات جانبي همديگر را تشديد کنند، براي حل اين مشکل داروهايي بايد انتخاب شوند که تداخل کمتري با هم دارند.
بيماران بايد دقت داشته باشند که مصرف صحيح دارو با در نظر گرفتن تمام عوارض آن ضروري و اساسي است و قطع خودسرانه آن مي تواند عواقب جبران ناپذيري داشته باشد.
گفتني است صرع يک بيماري نيست بلکه يک نشانه است هر چند که به عنوان يک بيماري مجرد شناخته و مطرح مي شود.
