کونگ‌فو توآ یک هنر رزمی ایرانی مدرن، توسط ابراهیم میرزایی در 1960s توسعه یافته است. این یک سبک منحصر به فرد از کونگ فو با تاثیر یوگا بر ذهن و بدن سالم است. ا ترکیبی از سبک های جنوبی کونگ فو شائولین کونگ شمالی ساخته شده است.
کونگ‌فو یا کانگ‌فو (به چینی: 功夫) یک عبارت مشهور چینی است که اغلب برای اشاره به انواع هنرهای رزمی چینی بکار می‌رود. معنای اصلی کونگ فو تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می‌شود متفاوت است.کونگ فو در اصل به معنای تخصص فرد در هر مهارتی – نه لزوماً رزمی- می‌باشداین رشته از تقلید نوع دفاع وحمله حشرات و حیواناتی مانند ملخ وگرگ استفاده میکند.
کونگ‌فو توآ
کونگ‌فو توآ یک هنر رزمی ایرانی و یکی از سبک‌های ورزش کونگ‌فو است که بر بدن و روان سالم‌تر تاکید میکند. این ورزش با بهره‌گیری از تجربه ابراهیم میرزایی در زمینه‌های رشته‌های مختلف رزمی و جنگ‌های چریکی، در سال۱۳۵۱ بنیان‌گذاری پس از گذراندن مراحل آزمایش در باشگاه سرباز (پهلوی سابق) فعالیت رسمی خود را با تاسیس دانشکده انشاء تن و روان در سال ۱۳۵۲ آغاز نموده‌است.
کونگ‌فو توآ دارای هفت مایگاه (بخش) است که به غیر از مایگاه اول که به حرکات فیزیکی و فعالیت‌های بدنی می‌پردازد، بقیه به جنبه‌های علمی، عرفانی و پزشکی در خصوص تن و روان اشاره دارد.
اصول اساسی کونگ‌فو توآ توسط ابراهیم میرزایی در کتابی به عنوان کاراته و ذن انتشار یافته‌است.
هم‌اکنون هزاران کونگ‌فو توآ کار در ایران و چندین کشور از جمله آمریکا، کانادا، هلند، ترکیه، آذربایجان، سوریه، لبنان، پاکستان، افغانستان، سوئد، هندوستان و بلژیک فعالیت می‌نمایند.
پیشینه کونگ‌فو توآ
ابراهیم میرزایی پس از گذراندن دوره‌های مختلف رزمی در رشته‌هایی همچون کونگ‌فو، کاراته، تکواندو و دوره‌های سخت تکاوری نزد مربیان بزرگ انگلیسی، ژاپنی، کره‌ای و آمریکایی در کشورهای مختلف و همچنین کسب درجاتی همچون دان ۷ افتخاری کاراته، دان ۴ تکواندو و مدرک دکترای تن و روان تا سال ۱۳۴۹؛ نگارش کتابی با عنوان کاراته و ذن را آغاز کرد که در سال ۱۳۵۱انتشار یافت. سَبْک جدیدی از کونگ‌فو به نام “توآ” که در این کتاب به آن پرداخته شده، از همان سال مراحل آزمایش خود را در باشگاه سرباز (پهلوی سابق) گذراند و در نهایت در سال ۱۳۵۲ با تاسیس دانشکده تن و روان فعالیت رسمی خود را آغاز نمود.
از آن‌جایی که کونگ‌فو توآ با فیزیک بدنی جوانان ایران در آن دوره تناسب خاصی داشت، همراهان این ورزش توانستند موفقیت‌های چشمگیری در مقایسه با ورزش‌های رزمی دیگر در ایران کسب کنند. این امر موجب شد تا در کمتر از ۵ سال جمعیت زیادی به سوی این ورزش جذب شوند. اما در سال ۱۳۵۶ در پی اختلاف بین ابراهیم میرزایی و غلامرضا پهلوی (مسئول ورزش وقت)،دانشکده انشاء تن و روان تعطیل شد و جمعیت همراهان کونگ‌فو توآ در پارک‌ها، سالن‌های کوچک خصوصی و سوله‌های اجاره‌ای به فعالیت خود ادامه دادند.
پس از انقلاب اسلامی
بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی تقریباً تمام سالن‌های ورزشی باشگاه تاج تحت مدیریت و حفاظت همراهان کونگ فوتوآ قرار گرفت و فعالیت ورزشی بار دیگر آغاز شد و کونگ‌فو توآ حدود ۲ سال موفقیت‌های چشمگیری را کسب نمود. در سال ۱۳۶۰ به سبب فعالیت‌های سیاسی ابراهیم میرزایی بار دیگر فعالیت باشگاه‌های کونگ‌فو توآ ممنوع شد و تا سال ۱۳۷۰ همراهان این ورزش به صورت مخفیانه به معرفی و آموزش این ورزش می‌پرداختند.
در سال ۱۳۷۰ با پیگیری‌های مستمر همراهان این فعالیت کونگ فوتوآ با عنوان “انجمن کونگ‌فو توآ” به‌طور رسمی زیر نظرفدراسیون کاراته آغاز شد. در اواخر سال ۱۳۷۱ فدراسیون کونگ فو، ووشو و رزم آوران تشکیل شد و در سال ۱۳۷۸ به‌نام فدراسیون ورزش‌های رزمی تغییر نام یافت. در سال ۱۳۷۹ تحت عنوان کمیته مستقل کونگ فوتوآ فعالیت نمود و مجدداً در سال ۱۳۸۱ در زمره سبک‌های فدراسیون ورزش‌های رزمی درآمد. در طول این سال‌ها مسئولین کونگ فو توآ مانند سایر ورزش‌های رزمی آیین نامه‌ها، مقررات علمی و فنی، ارتقاء رتبه‌های فنی و مدارج مربیگری و داوری را تدوین نمودند. در سال ۱۳۸۴ به خاطر تلاش‌های مستمر همراهان پیشکسوت و دلسوختگان و مسئولین دولت، فدراسیون کونگ فو جمهوری اسلامی ایران تشکیل گردید و در سال ۱۳۹۰ نام کونگ فو از این رشته جذاب ایرانی حذف شد و در حال حاضر این سبک با نام توآ در ایران و جهان فعالیت میکند.
توآ و جایگاه جهانی آن
بعد از تلاش‌های شبانه روزی اساتید و مربیان و همچنین فدراسیون توآ در ایران اولین مجمع با نام ووکا با حضور ۲۵ کشور تشکیل شد که بعد از حدود ۱ سال به ووتا تغییر نام داد. در اولین حرکت سازمان جهانی توآ، برگزاری اولین دوره کلاسهای بین‌المللی داوری و مربیگری بود که از تمام کشورهای عضو برای حضور در این کلاس‌ها شرکت کردند. طولی نکشید که کشورهای عضو به بیش از ۵۰ کشور از ۵ قاره جهان رسید. سپس با برگزاری اولین دوره مسابقات جهانی توآ با حضور ۴۵ کشور علاقه و قدرت روز افزون توآ در بین جوامع جهانی بار دیگر شکوفا شد. ورزش رزمی توآ که بر گرفته از فرهنگ و سنت ایرانیان، پارسیان و دیگر اقوام ایرانی می‌باشد، متعلق به ایرانیان است و هیچ ارتباطی به کونگ فو چینی ندارد و تمام الفاظ آن از زبان پارسی سره گرفته شده‌است.
هفت مایگاه
مایگاه یکم :علم فیزیولوژیکی فعالیت‌های بدن انسانی
مایگاه دوم :انشاء علوم انسانی
مایگاه سوم :روانشناسی تکنولوژی
مایگاه چهارم :انشاء پزشکی
مایگاه پنجم :فلسفه‌گرائی یا نگرش تفکرآمیز
مایگاه ششم: روح روان
مایگاه هفتم :جهان مجهولات: فراتر از خویشتن.
لباس
گزارش چاپ شده از روند استقبال از کونگ‌فوتوآ در ایران در مجله دنیای ورزش، سال ۱۳۵۳در اصل لباس کونگ‌فو توآ، تفاوت ساختاری خاصی با لباس کونگ‌فو ندارد ولی در مجموع لباسی که در این هنر به‌کار می‌رود از شرایط خاصی برخوردار است. از استحکام و دوام زیادی برخوردار بوده و تامین کننده میدان حرکتی دست، پا و تنه می‌باشد.
پیراهن ساده و معمولی که تمام قسمت‌های بدن را می‌پوشاند و از هدر رفتن انرژی بدن جلوگیری میکند، معمولاً از جنس نخی و الیاف طبیعی است تا عرق بدن را جذب کند.کمرشلوار کونگ‌فو چنان طراحی شده که مهره‌های قوس کمری ستون مهره را محافظت میکند (درهنگام وارد شدن نیرو و فشارهای زیاد از لغزیدن مهره‌ها به روی هم وآسیب دیده گی آنها جلوگیری میکند) و در قسمت مچ پا نیز شلوار کونگ‌فو عضلات و زردپی‌های مچ پا را محکم نگه می‌دارد و از آسیب دیدگی آنها جلوگیری میکند.
رنگ لباس
لباس کونگ‌فو سیاه رنگ می‌باشد.
از نظر علمی رنگ سیاه انرژی را در خود جذب کرده و از هدر رفتن انرژی جلوگیری میکند. در کونگ‌فو سیاهی رنگ مقدسی می‌باشد؛ بدین منظور که رنگ سیاه در مقابل رنگ‌های دیگر مقاومت میکند و نفوذ هر گونه رنگ در آن بی‌اثر است. از نظر علمی رنگ سیاه نمی‌گذارد انرژی بدن که در اثر سوخت و ساز تولید می‌شود از دست برود و آن را در خود نگه می‌دارد و از پیری زودرس و خستگی و کوفتگی عضلات جلوگیری میکند.
شالبند
شالبند سفید :اولین شال کونگ فو توآ شال سفید به نشانه آمادگی و ورود به معبد انشاء برای خودسازی؛
شالبند سبز:دومین شال کونگ فو توآ شال سبز یا روییدن در فضای فیزیکی؛
شالبند قهوه‌ای:سومین شال کونگ فو توآ شال قهوه ای یعنی سوختن در ورای نیروهای فیزیکی و رویایی در میدان‌های مبارزه؛
شالبند مشکی :چهارمین شال کونگ فو توآ شال مشکی یعنی عبور از مرز تاریکی‌ها و ابداع و تکامل تکنیک‌های کونگ فو توآ.
خط‌ها
خط یک ( آناتوآ )
آناتوآ با ۵۱۵ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی و خاصیت‌های موجی بر اسرار هندسی و خلاف حرکت بدنی در مسیر عالم ذرات است.
خط دو ( آتادو )
آتادو با ۳۱۷ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی و خاصیت‌های خلاف موجی به منظور برگردان عالم ذرات و اندیشه حیات است.
خط سه ( سوتو )
به معنای مرز دانایی و خروج از دایره خام عقلی و انهدام ترس از زندگی به معنای تو و من و طبیعت مربوط به من و توست.
خط چهار ( سامسامائه )
سامسامائه اوج قدرت فیزیکی تن در محور هندسی با ۴۱۷۹ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی با رسیدگی تن و روان می‌باشد.
خط پنج ( مایانا )
به معنای انهدام اختلالات و نابود کردن ناهنجاری‌ها و مبارزهٔ انسان در مرز آشکار و پنهان به درک اندیشه هاست.
خط شش ( کوانه و وست مایانا )
به معنای صفوف نامناسب انسانی، ناهنجاری‌های روانی، عدم آشنایی بر پزشکی و ترسان از ورود به جهان تفکر آمیز و فلسفه‌گرایی و مجبور کردن انسان به درک آشکار عالم پنهانی که این نیرو تکی بر هدف مایگاه توآ سروده دانایی است.
خط هفت ( وای ما با تو یا پنجهٔ مرگ )
این معنا در کونگ‌فو توآ از هفت مایگاه نیایش به سازندگان اندیشه و داوری انسان‌ها به شناخت و بررسی‌ها و ایجاد انسان به بینش‌ها و دانش‌ها و ترکیب هاست؛ با ۳۳۰۱ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی. پنجهٔ مرگ ساخته ابراهیم میرزایی، اوج خشونت انسان و فریاد و طغیان انسان بر ستمگری‌هاست.
مراسم خون
مراسم خون نام مراسم ویژه‌ای در کونگ‌فو توآ می‌باشد که طی آن همراهان شایسته، خون خود را به پاس احترام به خون شهیدان راه حق و تداوم بخشیدن به آن روی اوتایمی می‌ریزند. توآکاران معتقدند اگر کسی برای اوتایمی معبدش خون دهد، برای وطنش جان خواهد داد.
آرم کونگ‌فو توآ
هلال قرمز بالای مُشت نشان دهنده فلسفه خون کونگ‌فو یعنی مبارزه تا آخرین قطره خون در راه آزادی انسان‌ها می‌باشد.
مشت در میان دایرهٔ سیاه، نشان دهندهٔ قیام از دل تاریکی‌ها و پلیدی‌هاو همهٔ آنچه که انسان امروز از خود بیگانه کرده ودر بند کشیده‌است. همچنین مشت نشانه تجاوز نمی‌باشد، بلکه حالت دفاعی دارد که از شکل آن نیز مشخص است.
هلال سفید زیر مشت نشان دهندهٔ نژاد سفید ایرانی است.
کرهٔ جهان زیر مشت و نقشهٔ ایران در وسط کره به‌عنوان پایگاه کونگ‌فو توآ در جهان مشخص شده‌است.
این آرم روی سینه طرف چپ قرار می‌گیرد که مشت نماد حفاظت از قلبی است که طپش آن صدای فکر همراه است.
منبع:asemoni
