یک نوع بیماری روانی به نام حمله پانیک <Panic attack> وجود دارد که از دسته ی اختلال های اضطرابی به حساب می آید که در این بیماری به طور ناگهانی وحشت به بیمار حمله می کند و در دفعات بعد بیمار ترس از این دارد که مبادا دویاره آن حمله به وی رخ دهد.

این حملات که معمولا بیش از چند دقیقه طول نمی‌کشند، با علائمی چون تپش قلب، عرق کردن، احساس تنگی و فشردگی درقفسه سینه، لرزش، احساس از دست‌ دادن تعادل یا گیجی<A loss of balance or dizziness> همراه است. این علائم آن‌قدر گسترده هستند که افراد فکر می‌کنند دچار سکته قلبی شده‌اند و می‌ترسند که بمیرند. این حملات به صورت بسیار اتفاقی و طوری رخ می‌دهند که عامل تحریک‌کننده اصلی مشخص نیست. افراد مبتلا به این نوع اضطراب اغلب جوان هستند.

باوجوداینکه پانیک برای فرد اغلب احساس ترس و ناراحتی شدید را ایجاد می‌کند، سازوکار آن در حقیقت یک واکنش تکاملی بدن است که به آن به‌اصطلاح پاسخ ستیز یا گریز می‌گویند.
این پاسخ که یک پاسخ حاد به استرس است را برای نخستین بار والتر کانون در سال 1929 توصیف کرد.
بر اساس این نظریه حیوانات در مقابله با خطرات یک سری ایمپالس‌های الکتریکی از دستگاه سمپاتیک خود صادر می‌کنند که آن‌ها را برای ستیز یا گریز آماده می‌کند.
این پاسخ بعدها به عنوان اولین مرحله «نشانگان تطابق عمومی» که پاسخ‌های استرس در مهره‌داران را تنظیم می‌کند، شناخته شد.
نشانه‌ها شامل لرزش، تنگی نفس، تپش قلب، درد سینه، تعریق، تهوع، سرگیجه، احساس سبکی در سر و احساس خفگی است. در هنگام حمله پانیک مقادیر زیادی آدرنالین در خون ترشح می‌شود. بسیاری از افراد که برای اولین بار دچار این حملات می‌شوند، فکر می‌کنند که دچار حمله قلبی شده، در حال از دست دادن عقل خود هستند یا دارند می‌میرند.
بسیاری می‌گویند این حملات دلهره‌آورترین وقایع زندگی آن‌ها بوده است. اگر این حملات به صورت مکرر و غیرمنتظره اتفاق افتد به عنوان بیماری حمله پانیک تلقی خواهد شد، ولی حملات وحشت‌زدگی در جریان دیگر بیماری‌های اضطرابی نیز اتفاق می‌افتد. به‌عنوان‌مثال کسانی که دچار فوبیا (ترس از مکان‌های سربسته، ارتفاع، جاهای پرازدحام و …) هستند، ممکن است حملات وحشت‌زدگی را با قرار گرفتن در شرایط اضطراب‌آور تجربه کنند.

علائم روانی عمده این بیماری عبارت‌اند از ترس مفرط و احساس قریب‌الوقوع بودن مرگ و نابودی. بیمار غالبا نمی‌تواند علت ترس خود را بیان کند. ممکن است دچار اغتشاش شعور شود و در تمرکز اشکال پیدا کند. بیمار اغلب می‌کوشد محلی را که در آن قرارگرفته است ترک کند تا از کسی کمک بگیرد. حمله بیشتر مواقع بیست دقیقه و به‌ندرت بیش از یک ساعت طول می‌کشد.

دارودرمانی، توان‌بخشی و روش‌های آرام‌سازی می‌تواند به افراد در کنترل این حملات کمک فراوانی کند. نکات دیگری که می‌تواند آرامش بیشتری به فرد دچار حمله دهد شامل این موارد است: اطمینان دادن به بیمار مبنی بر اینکه این علائم مربوط به یک بیماری شناخته شده است و باعث مرگ نخواهد شد، تشویق بیمار به تنفس آرام و عمیق در مواقع تنگی نفس، اجتناب از مصرف کافئین و نیکوتین.

شفا آنلاین