طبیبان سنتی معتقدند ریختن اسفند در آتش و دود دادن آن اطراف بستر بیمار و فضاهای پرازدحام، محیط و هوای تنفسی را ضدعفونی، هوا را خوشبو و حشرات را دور می‌کند؛ اگرچه به رغم داشتن خواص درمانی زیاد، به دلیل سمی بودنش، خوردن آن توصیه نمی‌شود.

از دیدگاه طب سنتی، اسپند که با نام‌های اسفند یا سپند نیز شناخته می‌شود، ضدعفونی کننده هوای تنفسی است و در کتب طب قدیم، خاصیت درمانی زیادی برای رفع برخی بیماری ها و مشکلات به آن نسبت داده شده.

مزاج اسفند گرم و خشک است. از همین رو، مقوی اعصاب , گرم کننده و رفع کننده سردی بدن و رحم, افزایش دهنده توان جسمانی,مقوی نیروی جنسی, چاق کننده, زیاد کننده شیر مادران و قاعده آور است.

دانه های اسفند، بسیار سمی و مسمومیت‌زاست و از نظر طب سنتی در صورت ضرورت در مصارف خوراکی، باید چندین مرتبه طی تدابیری خیسانده، و سپس شسته شود تا به مقدار بسیار اندک قابلیت خوراکی پیدا کند. بنابراین توصیه شده که تا کامل شدن تحقیقات در این زمینه، هرگز بدون نظر متخصصان استفاده خوراکی از آن نشود.

به گفته متخصصان، مصرف ناصحیح اسفند سبب بروز عوارضی چون تشنج، تهوع، سکسکه، ترشح بیش از حد بزاق و تضعیف سیستم اعصاب مرکزی می‌شود و بخصوص مصرف آن برای گرم مزاجان نفی شده است. سمی بودن دانه های سیاه رنگ اسفند به اندازه‌ای است که حتی حیوانات هم با در صورت مصرف آن دچار مسمومیت می‌شوند و احتمال مرگ و میر حیوانات شدت می‌گیرد. با این حال، استفاده موضعی از آن منع نشده است.

در استفاده موضعی، روغن اسفند بخصوص برای سرد مزاجان مفید است. چرب کردن بدن با روغن اسپند، برای گرم کردن بدن و رفع دردهای کمر و شکم، خاصه در موارد ناشی از مصرف غذاهای نفاخ مفید است. گفته می شود استفاده موضعی از روغن آن در نواحی تناسلی، موجب گرمی و تقویت نیروی جنسی شده، بخور دانه های آن درد دندان را تسکین می‌دهد.