زندگی و سکونت در فضا به منظور تحقیقات و بررسی های علمی نیازمند فراهم کردن شرایط خاص از جمله تامین غذا و سایر امکانات است که راه حل هایی برای این کار با بررسی های صورت گرفته آزمایش می شود.آشغال های فضایی مشکل بزرگی محسوب می شوند، بنابراین باید به نحوی آن ها را از مدار زمین خارج کرد. برین کرفت یکی از روش های خروج آشغال های فضایی از مدار زمین است.
آشغال های فضایی مشکل بزرگی محسوب می شوند، بنابراین باید به نحوی آن ها را از مدار زمین خارج کرد. برین کرفت یکی از روش های خروج آشغال های فضایی از مدار زمین است.

حدود ۷۰۰۰ تن آشغال اطراف سیاره ما در حال چرخش است، این آشغال ها شامل تکه های کوچک از ماهواره و موشک های تقویت کننده متروکه مانند گلوله های کوچک می باشند که به ماهواره آسیب می زنند و مشکلات را تشدید می کنند. یک راه حل خلاقانه به نام برین کرفت با گرفتن هزینه ۵۰۰۰۰۰ دلار از ناسا برای بیرون آوردن این آشغال ها توسعه یافت.

برنامه فرضیه پیشرفته و خلاقانه ناسا (NIAC) برای طراحی برین کرفت توسط دکتر سیگفراید جانسون ۱۰۰۰۰۰ دلار اعطا کرد که این مقدار به عنوان بخشی از کمک هزینه های فاز ۱ در سال ۲۰۱۶ باشد. این فاز اولیه در مرحله ابتدایی به توسعه این فرضیه کمک می کند، اما فاز ۲ زمانی که واقعا نیاز باشد شروع خواهد شد.

برین کرفت یک سفینه کوچک با ابعاد ۳ فوت در ۳ فوت است که وزن آن کمتر از ۸۵ گرم است. غشاء آن از موی انسان نازک تر است ودارای ویژگی هایی شامل سلول های خورشیدی یکپارچه، سیستم انرژی، ارتباطات، فرمان و کنترل، تعیین وضعیت، کنترل وضعیت، نیروی محرکه الکتریکی و سیستم های کنترل شکل می باشد. این سفینه طوری طراحی شده که وقتی به آشغال های معلق رسید اطراف آن ها می پیچد و آن ها را به جایی درون جو می کشد تا سوزانده شوند.

در طول سال های گذشته پیشنهاد های مبتکرانه زیادی برای حل مشکل آشغال های فضایی مطرح شده است. گروهی یک ماهواره مکعبی را ایجاد کردند که می توانست شبکه ای را حول آشغال های فضای معلق بفرستد. گروهی دیگر در ژاپن یک سیستم براساس لیزر طراحی کردند که آشغال های فضایی را مورد هدف قرار می داد و آن ها را به جایی در جو می برد که می توانستند سوزانده شوند.

اگرچه مفهوم برین کرفت مشابه ایده های دیگر است و درنهایت آشغال های فضایی را در جو می سوزاند، اما این روش دارای ویژگی ها و کاربردهای گسترده تری فراتر از برداشتن آشغال های فضایی در حال گردش است. فرضیه دکتر جانسون شامل یک سیستم رانشگر مایع یونی آزمایشگاهی است، که ابتدا توسط ناسا توسعه یافت و به سفینه اجازه می دهد که به مسافت های طولانی برود. این بدان معناست که این طراحی می تواند آشغال های فضایی را از مدار زمین خارج کند.

برین کرفت می تواند روی هر سیارک نزدیک زمین، فوبوس، دیموس، تنوع وسیعی از سیارک های کمربند اصلی یا مدار مریخ یا ونوس فرود آید و سپس بازگردد.

بودجه فاز ۲ در ۲ سال دیگر به توسعه فرضیه تعلق خواهد گرفت و شامل نمایش طراحی آزمایشگاهی و فیلم نازک الکترونیکی است.

امید است که نقشه ساخت این تکنولوژی توسعه یابد و اقداماتی برای پیشرفت های بیشتر صورت گیرد.

منبع/آخرین خبر