توی هم وول می خورند؛ با مانتوهای صورتی کم رنگ و پیراهن و جلیقه های چهارخانه و با بادکنک های آبی که توی دست های کوچک و ظریفشان محکم نگه شان داشته اند. جمعیت شان بی نظم و شلخته، توی میدان نقش جهان به همراه پدرها و مادرهایشان چرخ می خورند. مربی هایی که همه شان شال های آبی و کلاه سفید دارند، هر از گاهی سعی می کنند آنها را آرام کنند.
جمعی از کودکان اوتیسم، روز گذشته به همراه خانواده ها و چندی از مسوولان بهزیستی با هم همراه شدند و به مناسبت روز جهانی اوتیسم که چندی پیش بود در مکان هایی همچون میدان نقش جهان و همچنین موزه چهلستون حضور یافتند تا دیدگاه های عمومی را نسبت به این بیماری و همچنین همه آدم هایی که ناخواسته به آن مبتلا شده اند، تغییر دهند و به قول زن جوانی که اتفاقا پسر چهار ساله اش هم همین بیماری را دارد از اوتیسم رونمایی کنند.
دخترها و پسرها که در سنین مختلف قرار دارند، گاهی می خندند، گاهی اخم می کنند و گاهی هم حرکت های کلیشه ای را مُدام و پشت سر هم انجام می دهند. بعضی از مواقع هم با کارهایشان لج خانواده ها را در می آورند و آنها را عصبانی می کنند. اینها، همان هایی که تعدادشان هم قابل توجه است از مراکزی همچون اوتیسم اصفهان، مرکز حضرت زینب (س)، انجمن اردیبهشت و … در این مکان حضور یافته اند. هر چند که طیبه صفری، مدیر مرکز اوتیسم حضرت زینب (س) می گوید خیلی از خانواده ها رغبتی برای حضور در این برنامه نداشته اند، چون « بیماری برخی از بچه ها از لحاظ ظاهری مشخص نیست و هنوز اولیای مدارسشان و همچنین خویشاوندانشان از این موضوع اطلاعی ندارند.
پس نمی آیند از ترس اینکه بقیه بفهمند آنها پدر و مادر یک کودک مبتلا به اوتیسم هستند.» حدود یک ساعتی، جمعیت توی میدان می چرخند و بازی می کنند. سپس مربی ها به کمک خانواده ها بچه ها را به صف می کنند و از در اصلی میدان خارج می شوند. مقصد بعدی موزه چهلستون است. جمعیت وارد محوطه کاخ می شوند. صندلی های فلزی و آبی رنگ، روبه روی موزه چیده شده است. جمعیت روی صندلی ها جا می گیرند و برنامه هایی اعم از سخنرانی و جنگ شادی و … برایشان اجرا می شود.
در کنار ردیف صندلی ها همچین تعدادی از مربیان اوتیسم نیز کتاب هایی درباره این بیماری روی میزی چوبی قرار داده اند و در حال معرفی به افراد هستند. پس از اتمام این برنامه، صفری با ما همراه می شود و درباره بیماری اوتیسم و مشکلات بیماران صحبت می کند. اینگونه که او می گوید: «طبق آمار جهانی دو سوم از کودکان اوتیسم از نظر هوشی مشکل دارند و یک سوم دیگر نیز در این باره مشکلی ندارند و حتی برخی هایشان از لحاظ هوشی هم بسیار بالا هستند. برای مثال الان فرد اوتیسمی داریم که دارد کارشناس ارشد تاریخ می خواند.
بعضی دیگر هم دارای نبوغ در زمینه های خاصی همچون موسیقی و تئاتر و … هستند، اما از لحاظ ارتباطی و اجتماعی همچنان لنگ می زنند و همین موضوع هم باعث می شود که در جامعه خیلی پذیرفته نشوند.» او در ادامه می گوید: «از سوی دیگر به دلیل نگاه های منفی که نسبت به این موضوع وجود دارد، خانواده ها خیلی تمایل به رفت و آمد و یا حاضر شدن در ملا عام همراه با کودکانشان ندارند و به دلیل برخی از رفتارهای این کودکان، آستانه تحملشان خیلی پایین می آید.» این موضوع را مادر متین چهار ساله نیز می گوید.
او که به قول خودش، چند سال است که قید فامیل هایش را زده و چندان رفت و آمدی با آنها ندارد، می گوید: «هزینه های آموزش و گفتار درمانی این کودکان بسیار بالاست. برای مثال ماهیانه یک میلیون و 700 هزار تومان خرج آموزش کودک خود من است. در حالی که دولت حمایت چندانی از آنها نمی کند و مستمری هم که بهشان می دهند، بسیار کم است. علاوه بر این به دلیل سرعت لاک پشتی این کودکان در فرآیند یادگیری، سر و کله زدن با آنها بسیار سخت است. » او که خود را روانشناس معرفی می کند، ادامه می دهد: «جامعه، کودکان اوتیسم را نمی پذیرد و خیلی ها فکر می کنند آنها عقب افتاده هستند. به خاطر همین فکر می کنم برگزاری چنین برنامه هایی خیلی خوب است و باعث آگاهی مردم می شود، اما جامعه و دولت باید بدانند که اگر این کودکان حمایت نشوند و از اوتیسم رونمایی نشود، تعداشان روز به روز بیشتر می شود.»
اصفهان زیبا
