تشکیل خانواده با مبتلایان به صرع

همان طور که اشاره شد به نظر می‏رسد مشکل شما «صرع» باشد. ابتدا می‏خواهم توضیحاتی درباره این مسئله به شما و مخاطبان بدهم. صرع از قدیمی‏ترین و شایع‏ترین بیماری‏های عصبی (مغز و اعصاب) شناخته شده در جوامع بشری است. یک درصد افراد جامعه به این بیماری مبتلا هستند؛ البته صرع یک بیماری نیست؛ بلکه علامتی از بیماری‏های مختلف می‏باشد. برای نمونه، صرع ناشی از ضربه به سر، عفونت و التهابات مغزی، مسمومیت‏های دارویی، تومورهای مغزی، تب، سکته و گاهی هم علّت صرع ناشناخته است که البته این موارد زیاد است. در واقع، حدود 65 درصد موارد صرع علت مشخصی ندارد. افراد در هر سنی از کودکی تا بزرگسالی یا حتی سالمندی، می‏توانند به صرع مبتلا شوند، هیچ کسی نمی‏تواند به جرأت بگوید که ایمن و مصون از این بیماری خواهد بود. خوشبختانه امروزه پیشرفت‏های علمی، داروهای بسیار مفیدی برای درمان و کنترل صرع در اختیار بیماران قرار داده است؛ اما باوجود موفقیت‏های چشمگیر در امر تشخیص و درمان صرع، روان‏شناسان عقیده دارند که علاوه بر درمان دارویی، جامعه و نهادهای اجتماعی و سازمانی، لازم است به ابعاد خانوادگی، اجتماعی و روان‏شناختی این بیماری هم توجه کافی داشته باشند. اما دوست عزیز باید بدانید هیچ انسانی کامل نیست، هر یک از ما کم و بیش عیبی در خود داریم که آن را دوست نداریم. بعضی افراد بی‏اندازه چاق، برخی دیگر بی‏اندازه لاغر، عده‏ای از مردم هم عینکی هستند و تا عینک به چشم نزنند نمی‌توانند جایی را ببینند. عده‏ای هم فلج هستند و باید با صندلی چرخ‏دار حرکت کنند. بنابراین همۀ ما کم و بیش به شکلی در برهه‏ای از زندگی خود گرفتار بیماری‏ها و معلولیت‏های ناخواسته‏ای می‏شویم که لازم است با صبوری و شجاعت با آن رو به رو شویم. متأسفانه در گذشته مبتلایان به صرع از حقوق‏ اجتماعی و فعالیت‏های اقتصادی بسیاری از جمله کار کردن، ازدواج و باردار شدن محروم بودند؛ اما امروزه با گذشت زمان و شناخت هر چه بیشتر بیماری، نگرش جامعه نسبت به بیماری در حال تغییر است. هر چند هنوز هم عده‏ای از افراد به دلیل نداشتن آگاهی و شناخت کامل بیماری، نگرش منفی نسبت به علایم آن دارند؛ اما مطالعات علمی نشان داده است که افراد مصروع هیچ منعی برای ازدواج کردن و بارداری ندارند و می‏توانند مانند سایر افراد، فرزندان سالمی داشته باشند و به زندگی فعال و بانشاط خود در زمینه‌های مختلف بپردازند.

اگر قصد ازدواج دارید بهتر است بیماری صرع خود را با شخص مورد نظر در میان بگذارید؛ اگرچه هستند کسانی که صرع دارند و آن را مخفی می‏کنند. شما نه تنها آن را پنهان و مخفی نکنید، بلکه با کمال شجاعت و صادقانه مشکل خود را با طرف مقابل در میان بگذارید و او را با رفتن نزد پزشک معالجتان یا هر پزشک دیگر، قانع کنید که با کنترل صرع می‏توانید یک زندگی سالم و پربار داشته باشید.

هر چند متخصصان مغز و اعصاب عقیده دارند که در برخی از موارد با کنترل دارویی صرع، همراه با رعایت نکات بهداشتی به مدت 3 تا 5 سال در صورتی که تشخیص گزارش نشود با نظارت پزشک معالج، دارو می‏تواند کاملا قطع شود و فرد به بهبودی کامل دست یابد.

و اما سخن آخر و نکتۀ اصلی سوال شما ناظر بر این است که چه کار کنم تا خانوادۀ فرد مقابل و خود او از این مسئله گریزان نشوند؟ باید خدمتتان عرض کنیم اگر کسی به علّت این مسئله که صادقانه با وی درمیان گذاشته‌اید؛ شما و احساسات شما را نادیده می‏گیرد؛ به خودتان سخت نگیرید و از این مسئله خیلی ناراحت نشوید. بهتر است کسی که می‏خواهید با او زندگی کنید شما را همان‌طور که هستید، ببیند و بپذیرد.

در نهایت از این خانواده‏ها سوال می‏کنم که اگر فرزند خودتان این مشکل یا مشکلی شبیه آن را داشت چه می‏کردید؟! آیا بهتر است نیست درک‏تان را از مسئله تغییر دهید؟ شما بهتر است بدانید که داشتن یک نقص یا بیماری به ویژه بیماری‏ که کنترل شده و با زندگی عادی تداخلی ندارد؛ نه فرزندتان را خوشبخت می‏کند و نه به خاک سیاه می‏کشاند. اگر دیدگاه اطرافیان باعث این تصمیم شده که فرد مورد نظر را بدون مشورت با پزشکان مورد اعتماد رد کنید؛ بهتر است بدانید که این اهمیّت بیش از حد برای نظر دیگران، ناسالم است و تنها محدود به این مسئله نمی‏شود و فرصت‏های بیشتری را از فرزندتان و ازدواج وی خواهد گرفت.

جمع‏بندی ما از این مسئله این است که تا جایی که می توانید دست از تلاش برندارید و به دنبال افراد بیشتری بگردید تا بتوانید فردی مناسب که شرایط شما را قبول کند، پیدا کنید. اگر در نهایت نتوانستید چنین فردی را پیدا کنید، شاید بهتر باشد برای مدتی و شاید برای همیشه، مسئله ازدواج را کنار بگذارید و زندگی خود را محدود و وابسته به ازدواج نکنید که این برای شما پیامدهای خوبی نخواهد داشت؛اما اگر با صبر و حوصله راه خود را بروید برایتان بهتر است. اگر کسی پیدا شد که شرایط شما را بپذیرد خوب است اما اگر نبود، فشار و استرس مضاعف به خود وارد نکنید چراکه این مسئله ممکن است برای آرامش ذهن و بدن‏تان مضر باشد.

روان شناس بالینی؛ دانش آموخته انستیتو روان پزشکی