تجربه کردن اضطراب جدایی، برای بعضی از بچه ها که از والدین یا مراقب خود جدا می شوند، عادی و معمولی است. چنانچه این اضطراب، به صورت مفرط در آید، نشان دهنده اختلال اضطراب جدایی است و اما اختلال اضطراب جدایی چیست؟ بچه ها در این اختلال، تمایل بیش از اندازه، برای تماس با افراد جدا شده از خود، دارند؛ بطور مثال مادر یا پدر و یا مراقبشان. آنها احساس غریبی مفرط دارند و اغلب احساس بدبختی میکنند .
1- نشانه های اختلال اضطراب جدایی
بصورت جسمی، کودک ممکن است تجربه معده درد، سردرد و یا حالت تهوع داشته باشد. بچه ها معمولا سعی میکنند تا از جدایی پرهیز داشته باشند. زمینه های مشترک در بچه هایی با این اختلال شامل موارد زیر می باشد:
- امتناع از رفتن به مدرسه
- بی میلی برای به خواب رفتن
- باقی ماندن در اطراف والدین
- پرهیز از رفتن به اطراف به تنهایی
- تمایل به بودن فردی دیگر، در هنگام خوابیدن در بسترشان
- داشتن مشکلات خواب
2- کمک به فرزندان مبتلا
خبرخوب، این است که راه های گوناگونی برای کمک به کودکی که دچار این اختلال شده ، وجود دارد. به طور مثال، این نمونه ها را در نظر بگیرید:
– به آنها مهارت های مقابله ای را یاد دهید
یاد دادن مهارت هایی درباره رسیدگی به اضطراب، می تواند برایشان مفید باشد. حتی یک کودک خردسال نیز می تواند عبارت های ساده تاکیدی مثل:” من خوب میشم” ، ” من سالم هستم“، ” چیز مهمی نیست” را مثل نفس کشیدن ساده یاد بگیرد.
– تمرین نفس کشیدن آرام از طریق بینی و خارج کردن آن از طریق دهان
– آوردن مثال هایی درست
ممکن است والدین در ایجاد اضطراب در فرزندانشان، اثر داشته باشند. پشت هر کودک مبتلا به این اختلال والدینی وجود دارند که به بچه هایشان اجازه جدایی حتی برای بازی ، نمی دهند. اجازه ندهید تا بچه هایتان برای برطرف شدن نیاز همنشینی شما، با شما ملاقات کنند و نیز، ترسهایتان را به آنها منتقل نکنید.
– ارائه اطمینان دوباره
اجازه دهید فرزندان شما، درک کنند که چیزی برای ترس و نگرانی وجود ندارد. این برای والدین مهم است که به بچه های خود برای تجربه کردن یک دوره جدایی، کمک کنند ، تا اینکه بخواهند همیشه در دسترس فرزندانشان باشند.
اگر اضطراب فرزندتان، بر کیفیت زندگی او اثر داشت، میتوانید با یک روانشناس واجد شرایط و یا یک متخصص حرفه ای سلامت روان، مشورت کنید. ” به دنبال درمان بودن” ، برای هر دو مفید است؛ هم والدین و هم فرزندان. اگر چنانچه این اضطراب درمان نشود و یا نیمه کاره رها شود، ممکن است اضطراب کامل و افسردگی را به دنبال داشته باشد.
این معیارها، باید به سهولت و آسانی، به اضطراب فرزنتان کمک کند . شما نیز با پذیرش استقلال آن را ساده تر سازید. بسیاری از کودکان مبتلا به این اختلال، با یادگیری رسیدگی به آن موقعیت ها، در واقع فقط یک اضافه کار داشته اند و هیچ تجربه ای از درمان این اضطراب در طولانی مدت و یا غیرفعال کردن آن ندارند. سهم کوچکی از درک، و سهم بزرگی از صبر و شکیبایی والدین ، راه طولانی درمان را هموارتر خواهد کرد.
بیشتر بخوانید: اقدامات سریع برای مبتلایان به اختلال جدایی
برگردان: سیما آزادفلاح
