الکل قندها در کدام مواد خوراکی وجود دارد؟

الکل قندها به طور طبیعی در برخی میوه ها و سبزیجات مانند گلابی، سیب، میوه های خشک شده، قارچ ها، و آووکادو وجود دارند. اما آنها را می توان به صورت شیمیایی نیز فرآوری کرده و به عنوان شیرین کننده های غیر قندی برای بهبود عطر و طعم غذا مورد استفاده قرار داد، در شرایطی که همچنان می توان از برچسب «بدون قند» استفاده کرد. در حقیقت، بیشتر محصولاتی که برچسب بدون قند را یدک می کشند، احتمالا دارای یک ترکیب الکل قند مصنوعی در خود هستند.

حتی نام آنها نیز گیج کننده است: الکل قندها در حقیقت نه یک قند هستند (اگرچه مزه شیرین دارند) و نه الکل (همانند آن چه در آبجو یافت می شود)، بلکه گروهی از کربوهیدارت ها محسوب می شوند که از نظر شیمیایی تا حدی شبیه به قند و الکل هستند. احتمالا با چند نوع از آنها آشنا هستید: سوربیتول، مانیتول، اریتریتول، و مالتیتول. هر یک از آنها درجه ای مختلف از عوارض جانبی را برای دستگاه گوارش به همراه دارند، اما به طور کلی، همگی آنها کم و بیش از نظر تغذیه ای مشابه هستند.

حال شاید این پرسش مطرح شود که آیا الکل قندها جایگزینی سالم‌تر برای قند، به عنوان یک دشمن بزرگ برای سلامت انسان شناخته می شود، هستند؟

آنها به طور قطع برای دندان ها گزینه بهتری هستند. دندانپزشکان به این ترکیبات بیشتر علاقه دارند زیرا آدامس های بدون قند به روش آدامس های معمولی موجب پوسیدگی دندان ها نمی شوند.

از نظر تغذیه ای، برخی جنبه های الکل قندها آنها را به جایگزین هایی سالم‌تر تبدیل می کنند. قند می تواند به واسطه افزایش ناگهانی سطوح انسولین و قند خون که به طور اجتناب ناپذیر با افت سطوح انرژی همراه خواهد بود، به بدن آسیب برساند. الکل قندها در شرایطی که مزه شیرین به غذا می بخشند، اما سطوح انسولین را افزایش نمی دهند زیرا برای پردازش آنها نیازی به انسولین نیست. از این رو، الکل قندها گزینه ای ایده آل برای بیماران مبتلا به دیابت هستند، در شرایطی که به کنترل پیش دیابت نیز کمک می کنند. در حقیقت، برخی پژوهش ها نشان داده اند که پرهیز از این افزایش های ناگهانی انسولین ممکن است خطر ابتلا به برخی سرطان ها را نیز کاهش دهد.

همچنین، الکل قندها تقریبا فاقد کالری هستند و بر همین اساس آنها از نظر فنی گزینه بهتری برای شما محسوب می شوند زیرا شیرینی را بدون کالری های قند دریافت می کنید.

دلیل این که الکل قندها کالری کمتری دارند این است که ما می توانیم تنها تا حدی مولکول های درشت را گوارش کنیم. اما این مزیت به بهایی شکل می گیرد: بخش گوارش نشده ترکیب در دستگاه گوارش باقی می ماند و از این رو، باکتری های روده مولکلول ها را تخمیر می کنند، در شرایطی که بدن آب را حبس می کند تا به عبور مولکول های گوارش نشده کمک کند. نتیجه کل این فرآیند؟ گاز، نفخ، و به طور بالقوه حتی اسهال.

تولیدکنندگان الکل قندها را به نوشیدنی ها و دیگر محصولات ورزشی اضافه می کنند تا کالری بدون افزایش گلوکز خون و سطوح انسولین امکان پذیر شود. اما این کار همواره حرکتی هوشمندانه نیست. هنگام ورزش شما نیازی به کنترل قند خون ندارید زیرا بدن سطوح هر نوع قندی را برای تامین سوخت چنان سریع افزایش می دهد که حتی انسولین اجازه انتشار پیدا نمی کند.

خبر خوب: الکل قندهای جذب نشده از روده عبور می کنند و به جز پریشانی معده روده موجب بروز مشکل نخواهند شد. اما ناراحتی گوارشی، به ویژه برای ورزشکاران، می تواند یک مشکل واقعی باشد. افزون بر مشکلات معده، بدن هنگام ورزش خون را بیشتر به عضلات انتقال می دهد و از این رو دستگاه معده روده ایی حمایت کمتری دریافت می کند، در شرایطی که تلاش می کند چیزی را گوارش کند که سخت‌تر از حالت عادی است.

اگر دریافت کالری کمتر یا کنترل روی قند خون را مد نظر قرار داده اید، الکل قندها می توانند افزودنی سالمی به رژیم غذایی شما باشند، اما احتمالا با پریشانی معده روده مواجه خواهید شد. برای به حداقل رساندن ناراحتی در دستگاه گوارش مصرف کمتر از 50 گرم سوربیتول در روز و کمتر از 20 گرم از دیگر الکل قندها در روز توصیه می شود.

اما از نقطه نظر کالری نیز برخی کارشناسان چندان طرفدار الکل قندها نیستند. هنگامی که چیزی شیرین را می چشید، بدن اشتیاق به دریافت کالری بیشتر دارد. در همین راستا، شاید مصرف مقدار اندکی از قند واقعی به جای مقدار زیاد از چیزی که برچسب بدون قند را یدک می کشد، انتخاب بهتری باشد.

منبع: عصر ایران