داروﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﻢ ﮐﺮدن درد ﺑﮑﺎر ﻣﯽ روﻧﺪ، ﻣﺴﮑﻦ ﻧﺎم دارند. از داروﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺘﺎﻣﯿﻨﻮﻓﻦ، آﺳﭙﯿﺮﯾﻦ، ﻧﺎﭘﺮوﮐﺴﻦ ، اﯾﺒﻮﺑﺮوﻓﻦ و در موارد شدید از ﻣﺨﺪرﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد. ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ از ﺷﻞ ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎی ﻋﻀﻼﻧﯽ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺨﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ از اﯾﻦ داروﻫﺎ ﯾﺎ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از آﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺒﻮد ﺷﻤﺎ را ﺗﺴﺮﯾﻊ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻋﻮارض ﺷﺪیدی ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﻤﺎم داروﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﮏ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮند. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم داروﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﯿﻤﺎری ﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺧﻮد اﻃﻼع دﻫﯿﺪ. وی ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﺎﺛﯿرات داروﻫﺎ ﺑﺮ روی ﺷﻤﺎ آﮔﺎه ﺑﺎﺷد.
داروﻫﺎی ﺿﺪ اﻟﺘﻬﺎب ﻏﯿﺮ ﮐﻮرﺗﻮنی
– اﯾﻦ دا وﻫﺎ داروﻫﺎی ﻣﺴﮑﻨﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﮐﺎﻫﺶ درد ﻣﻮﺟﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮرم و اﻟﺘﻬﺎب ﻧﺎﺷﯽ از دررﻓﺘﮕﯽ دﯾﺴﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. آﺳﭙﯿﺮﯾﻦ، اﯾﺒﻮﺑﺮوﻓﻦ، ﻧﺎﭘﺮوﮐﺴﻦ و ﺳﻠﮑﺴﯿﺐ از ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ داروﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
– ﻋﻮارض ﻣﻬﻢ اﯾﻦ داروﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ آن ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻌﺪه و ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی اﺳﺖ. اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ داروﻫﺎ ﺑﺨﺼﻮص زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺼﺮف ﺷﻮند ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﺎشد.
در این باره بیشتر بخوانید: عوامل موثر در بروز درد کمر
داروﻫﺎی ﮐﻮرﺗﻮﻧﯽ
– داروﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺿﺪ اﻟﺘﻬﺎب اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﮐﻮرﺗﻮن ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭘﺮدﻧﯿﺰوﻟﻮن، ﻣﺘﯿﻞ ﭘﺮدﻧﯿﺰوﻟﻮن، ﺑﺘﺎﻣﺘﺎزون و دﮔﺰاﻣﺘﺎزون از جمله اﯾﻦ داروﻫﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ شوند. این داروها در کنترل التهاب و کاهش درد ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺆﺛﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺪﻟﯿﻞ ﻋﻮارض ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﮐﻪ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﮐﻨﺘﺮل دردﻫﺎی ﻣﻘﺎوم و ﺷﺪﯾﺪ ﺑﮑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮند. ﺣﺘﻤﺎ در ﻣﻮرد ﺳﻮد و زﯾﺎن ﻣﺼﺮف اﯾﻦ داروﻫا ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﺧﻮد ﻣﺸﻮرت کنید.
تزریقات نخاعی
– در صورتی که درد سیاتیک بسیار شدید باشد به طوری که به درمان های معمول پاسخ ندهد، می توانید از این روش استفاده کنید. در این روش داروی کورتون در مجاورت ریشه عصبی (بیرون از نخاع) تزریق می شود. ممکن است نیاز باشد تا تزریق یک یا چند بار به فواصل زمانی معین تکرار شود. این تزریق توسط پزشکی که در این زمینه مهارت لازم را داراست انجام می شود. هدف از این درمان کاهش التهاب عصب است و باید با روشهای درمانی دیگر مانند ورزش دنبال شود.
تزریق در محل ایجاد درد
– گاهی در مجاورت ستون فقرات یا لگن نقاطی یافت می شوند که با تحریک آن درد بیمار شروع می شود. تزریق کورتون در این نواحی ممکن است باعث کاهش درد شود. اما در این روش هم فقط درد کاهش می یابد و بیماری دیسک درمان نمی شود.
درمان جراحی
– هدف در جراحی دیسک کمر آزاد کردن عصب از فشار دیسک و خاتمه تحریک عصب و در نتیجه بهبود درد و ضعف عضله پای بیمار است. شایع ترین عمل جراحی دیسککتومی است که طی آن دیسک مورد نظر خارج می شود. گاهی دیسککتومی ناقص انجام می گیرد که در آن فقط قسمتی که در رفته و به عصب سیاتیک فشار می آورد خارج می شود.
– گاهی برای دید بهتر قسمتی از مهره که پشت دیسک قرار گرفته است برداشته می شود. به این عمل لامینوتومی گفته می شود. در جراحی دیسک کمر در برخی موارد می توان از آندوسکوپ استفاده کرد. برخی جراحان نیز برای به حداقل رساندن آسیب احتمالی و برای حداکثر ظرافت در جراحی از میکروسکوپ استفاده می کنند.
– دیسککتومی را می توان با بی حسی موضعی، بی حسی نخاعی و یا بیهوشی کامل انجام داد. بیمار روی شکم خوابیده و برش کوچکی در پایین کمر ایجاد می شود. عضلات روی مهره ها به کنار کشیده شده و در صورت نیاز کمی از زائده پشتی مهره برداشته می شود. پس از ورود به کانال نخاعی، ریشه عصب سیاتیک که تحت فشار است و قطعه در رفته دیسک شناسایی شده و قطعه در رفته خارج می شود تا ریشه عصب کاملا آزاد شود. برای جلوگیری از عود دیسک، قسمت مرکزی نیز خارج می گردد. گاهی در دیسک های قدیمی، استخوان های اضافی در پشت مهره ایجاد می شود که باعث فشار روی عصب می شود. این استخوهان های اضافی نیز باید برداشته شوند. معمولا خونریزی این جراحی ناچیز است.
گردآوری و تنظیم: ساناز مطلبی خامنه
منبع: دکتر سلام
