هومونالدی یک گونه گونه‌ای منقرض‌شده از سرده انسان باستانی در آفریقای جنوبی است که انسان امروزی هم در همین گروه طبقه‌بندی می‌شود. هومو نالدی را می‌توان حد فاصل یا پل بین انسان نماهای پیشرفته‌تر و نخستین‌های دو پا محسوب کرد. دانشمندان هومونالدی را نزدیک‌ترین خویشاوند به انسان‌مدرن می‌دانند، تا جایی که آن ها را گونه‌ای منقرض شده از انسان‌ها قلمداد کرده‌اند و تبار زوال یافته انسان مدرن دانسته‌اند.
فسیل های این گونه های انسان نما پیش از این در یک طرح بدن بسیار عجیب در یک غار در جنوب آفریقا کشف شده بود. این کشف در سال 2015 منتشر شد و شامل استخوان‌های فسیلی ۱۵ نفر از افراد مختلف بود که به نظر می‌رسد از نزدیکان مرتبط بوده‌اند. اکنون بررسی بیشتر دندان های آن ها به کشف یافته های جالبتری در مورد رژیم غذایی این گونه منجر شده است.
یان تاول از دانشگاه جان مورس لیورپول در لندن و همکارانش معتقدند که هومونالدی ها به میزان بیشتری دارای دندان های تراشیده شده و شکسته نسبت به سایر گونه های انسان های اولیه هستند که در همین ناحیه از آفریقا زندگی می کردند. آسیب دندانی از این نوع از جویدن اجسام سختی مانند گیاهان غده ای زیرزمینی مغذی (سیب زمینی ها یا ترب ها) یا دانه های گیاهان و حتی شن ایجاد شده اند.
پیتر اونگار، پالوآنتروپولوژیست انشگاه آرکانزاس می گوید: “تخریب شدید دندانی حاکی از رژیم غذایی عجیب هومونالدی هاست.” وی رهبری مطالعات میکروسکوپی بر روی دندان های همونالدی ها را در اختیار دارد که ممکن است سرنخی در مورد تغذیه این گونه جدید ارائه کند.
شن موجود در خاک می تواند بخش های زیرزمینی و مغذی گیاهان مانند غده ها و ریشه ها را پنهان کند. معمولا خوردن این چیزها می تواند باعث ایجاد آسیب هایی شود که در دندان های هومونالدی ها دیده می شود. حیوانات زیادی نمی توانند به این گیاهان زیرزمینی دست پیدا کنند اما نخستی ها قادر به این کار هستند، به ویژه اگر از چوب برای کندن استفاده کنند.
فسیل های هومونالدی ابتدا در اتاقک زیرزمینی دینالدی در آفریقای جنوبی و سپس در یک غار نزدیک آنجا شناسایی شدند. این فسیل ها متعلق به گونه هایی هستند که بین 236 هزار و 335 هزار سال قبل زندگی می کردندو بخش های پایینی بدن آن ها بزرگتر از انسان، دارای مغز کوچکتر و انگشتان خمیده برای بالا رفتن از درخت ها بوده است.
گروه تاول به بررسی 126 دندان دائمی از 156 نمونه کشف شده در اتاقک دینالدی پرداختند. این دندان ها متعلق به حداقل 15 نفر بودند که 12 مورد آن آسیب دیده بودند. شکستگی ها روی 56 یا حدود 44 درصد از دندان های هومونالدی اتاقک دینالدی وجود داشتند. نیمی از این گونه دارای دو یا چند شکستگی دندانی بودند. نزدیک به 54 درصد از دندان های مولر و 44 درصد از پرمولرها در عقب دهان حداقل یک شکستگی داشتند. در دندان های جلویی نیز این درصد شکستگی ها شامل 25 درصد برای دندان نیش و 33 درصد برای دندان های پیشین بودند.
بررسی های بیشتر بر روی نخستی های زنده مانند بابون ها که بیشتر از گیاهان زیر زمینی و میوه های سخت پوست تغذیه می کنند، شباهت زیادی با هومونالدی ها نشان داده است. این حیوانات نیز حدود 25 درصد شکستگی در دندان های خود دارند. این میزان در گوریل ها تنها 11 درصد و در شامپانزه ها 5 درصد است.
منبع: شفا آنلاین
