با افزایش آمار طلاق و همچنین افزایش خانواده های که یکی از والدین تصمیم می گیرند به تنهایی از فرزندان خود مراقبت کنند. آمار طلاق بالا می رود و باعث می شود که بعضی از کودکان در کنار والدین ناتنی خود زندگی کنند.
با توجه به آمار روز افزون طلاق و افزایش خانواده هایى که توسط یکى از والدین اداره مى شوند، مردم بر این باورند که خانواده هاى متشکل از پدر و مادر در کنار فرزندان، در آستانه ى نابودى و انقراض است. هرگز نمى توان از این حقیقت فرار کرد که هنوز هم بهترین نوع خانواده، آن است که هر دو والد (یعنى پدر و مادر) در کنار هم حضور داشته باشند زیرا حضور این دو سبب تکمیل و تکامل مسائل روحى و روانى، مالى و رفع نیازهاى کودکان و بزرگسالان مى گردد. علاوه بر این، حضور پدر و مادر در کنار یکدیگر و فرزندان از لحاظ اقتصادى اهمیت فراوانى دارد چون مسئولیت ها و مشکلات زندگى بین هر دو نفر تقسیم مى گردد.
به مخالفت هایى که پیرامون نقش پدر و مادر ناتنى وجود دارد، توجه کنید
وقتى افراد از یکدیگر جدا مى شوند اغلب مجددا ازدواج مى کنند. چیزى که امروز در جامعه ى آمریکا رواج پیدا کرده است مسئله طلاق و ازدواج مجدد مى باشد که در این میان فرزندان با مسئله ى والدین ناتنى روبرو مى شوند. ۵۰ درصد کودکانى که در آمریکا متولد مى شوند قبل از رسیدن به سن ۱۸ سالگى شاهد جدایى پدر و مادر خود هستند. ۲۵ درصد از کودکان این کشور، قبل از رسیدن به سن بزرگسالى، پدر یا مادر ناتنى دارند. در حدود یک دوم افرادى که از همسر خود جدا مى شوند در سه سال اول بعد از جدایى، مجددا ازدواج مى کنند. نیمى و یا حتى بیشتر ازدواج هاى مجدد افراد، در ۱۰ سال اول منجر به طلاق مى شود و به این صورت، بسیارى از بچه ها که شاهد جدایى پدر و مادر خود بوده اند زندگى با والدین ناتنى را تجربه مى کنند.
تطابق ها، امیدها و مخالفت ها
مخالفت ها در مورد خانواده ى ناتنى فراوان است. اولین شکایتى که از شکل گیرى چنین خانواده اى وجود دارد، ناشى از درد و رنج به هم خوردن ازدواج پیشین و ترک خانه ى قدیمى است. غم و غصه ى ناشى از متلاشى شدن خانواده ى قبلى، مدتها با کودک همراه است و این روند ضرورتا به پایان نمى رسد زیرا یکى یا هر دو والدین آنها تصمیم به ازدواج مجدد گرفته اند. لازم به ذکر است که والدین باید بعد از طلاق، بتوانند بر احساسات خود غلبه کنند و باور داشته باشند که این جدایى هم از لحاظ قانونى و هم از لحاظ عاطفى، صورت گرفته است. وجود درگیرى بین دو نفر بعد از طلاق، عامل مخربى هم براى خود و هم براى فرزندان مى باشد. کودکان به برقرارى ارتباط با هر دو نفر والدین،نیاز دارند و باید براى این موضوع آنها را تشویق نمود.
ترس از ازدواج مجدد بى معنى است
ترس از ازدواج مجدد، باعث ایجاد فشارهاى روحى و روانى براى افراد مى گردد. مهم است که والدین بدانند، فرزندان نیز چنین ترسى را تجربه مى کنند، گرچه ممکن است ترس خود را به زبان نیاورند و در مورد آن بحثى به میان نیاید. افرادى که اخیرا با یکدیگر ازدواج کرده اند، باید مقررات و انتظارات خانواده ى جدید را به روشنى و به وضوح مطرح نمایند و نقش مناسب اعضاى خانواده، شامل کوچکترها و بزرگترها را در نظر بگیرند و مشخص نمایند، و در صورت امکان در خانواده این اطمینان را ایجاد کنند که والدین در مورد مسئولیت ها، مقررات و آزادى ها به توافق رسیده اند. حال سؤالى که مطرح است به قرار زیر مى باشد که آیا خانواده ى نو پا، در انجام همه ى این وظایف موفق خواهد بود؟ جواب این سؤال به چگونگى پیوستگى و پیوند اعضاى خانواده با یکدیگر، در نظر گرفتن تفاوت ها و مشکلاتشان و توفیق پیدا کردن در ایجاد خانه اى پر از عشق و صفا، بستگى دارد.
وقتى که والدین ناتنى از ابتدا، انتظارات، اهداف و مقررات خانواده ى جدید را درک ننمایند، قطعا تضاد و اختلاف در این خانواده بروز و رشد مى کند و تمامى امیدها تبدیل به خاکستر مى شود. انتظارات غیر منطقى و ناگفتنى، همچون منطقه ى مین گذارى شده اى است که هر آن امکان انفجار آن وجود دارد. ایجاد خانواده ى جدید، مستلزم صرف وقت است و نیاز به صبر و حوصله ى افراد خانواده دارد. برقرارى مقررات، انتظارات، شرایط مناسب و اطمینان در خانواده نیاز به صرف زمان دارد و در واقع محبت تزریقى و اجبارى نیست و دستور العملى نیز براى عشق دائمى وجود ندارد بلکه با گذشت زمان، صبر و حوصله و ارتباطات دوستانه، محبت و عشق شکل مى پذیرد.
اولین قدم مهم براى ایجاد اطمینان در خانواده، داشتن نظر موافق است. افراد گاهى اوقات با هم موافق، و زمانى مخالفند و سعى مى کنند که راه هایى را در جهت سازش و مصالحه پیدا کنند، اما چیزى که واقعا اهمیت دارد، یافتن زمینه هاى مناسب و مشترک براى زندگى است که بر مبناى آن همه ى افراد قادر به ادامه ى زندگى خانوادگى باشند. افراد از دو خانواده ى مجزا آمده اند که هر یک انتظارات، عادات، رسم و رسومات خاص خود را دارند و موارد دوست داشتن و تنفر آنان با یکدیگر متفاوت است. دراین جا بر آن نیستیم که بگوییم کدام عادات بهتر از دیگرى است یا کدام یک درست یا غلط است. به طور مثال ممکن است جشن خاصى براى یک خانواده اهمیت داشته باشد و جشنى دیگر براى خانواده ى دیگر، باید دقت نمود که همکارى و همفکرى براى حل این مسئله داراى اهمیت فراوانى است و آنچه که با ارزش تر و مهم تر است باید مد نظر قرار گیرد. پیدا کردن راه هایى براى پذیرش نظرات یکدیگر و توجه به اختلافات میان خانواده، سبب مى گردد که هماهنگى و همکارى میان آنان شکل گیرد. احساسات دوستانه و درست، با همکارى کردن در موضوعات مشترک شکل مى گیرد نه با پیروزى در رقابت براى دست یابى به اهداف خودمان.
در این جا باید خاطر نشان کنیم که وظیفه ى پدر و مادر است که مقررات و انتظارات این خانواده ى نو پا را تعریف کنند و این عمل باید هر چه زودتر یا پیش از مراسم ازدواج، انجام پذیرد. والدین باید به سؤالات پیرامون زندگى جدید، پاسخ درست و مستقیمى بدهند و آشکارا در مورد این مسائل با فرزندان صحبت نمایند. از جمله این سؤالات مى توان به موارد زیر اشاره داشت: در کجا زندگى خواهیم کرد؟ آزادى هاى کودکان تا چه حد است؟ والدین چه مقرراتى را براى کودکان مى گذارند؟ آیا والدین مى خواهند دوباره بچه دار شوند؟ اختلافات چگونه حل مى شود؟ والدین چگونه با همسر سابق خود کنار مى آیند و تضادها و کشمکش ها را برطرف مى کنند؟
نقش پدر و مادر ناتنى
یکى از مواردى که در خانواده ى نو پا باید به آن دقت شود نقش والدین ناتنى در زندگى فرزندان مى باشد. اغلب اوقات کودک در تعریف این نقش کمک مى کند، اگر چه نقش بزرگترها در ماهیت این ارتباطات مستحکم تر است. نظرات والدین در مورد چگونگى برقرارى ارتباط فرزندان با پدر یا مادر ناتنى خود، متفاوت است. گروهى بر این عقیده اند که باید بچه ها را مجبور به ایجاد رابطه نمود، بدون این که توجهى به این موضوع داشته باشیم که آنها، آمادگى این ارتباط را دارا هستند. گروهى نیز اصلا توجهى به موضوع برقرارى ارتباط ندارند و به اصطلاح مى گویند «هر چه پیش آید خوش آید». به هر جهت هیچ یک از این نگرش ها به درستى عمل نمى کند.
الیزابت انستین (۱) و لیندا آلبرت (۲) در کتاب «مستحکم کردن خانواده ى ناتنى تان» کمک بزرگى را در تعریف نقش هاى والدین در چنین خانواده اى انجام داده اند و این که افراد با قرار گرفتن در چنین موقعیتى، چه نقش ها و وظایفى را به عهده دارند. وقتى که پدر یا مادر ناتنى، خود را تحت عنوان دوست معرفى مى کند در این صورت مى تواند خود را به فرزند همسرش نزدیک کند و حمایت و مراقبت کودکان همسرش را به عهده بگیرد. کودکان قبلا تنها یک پدر و مادر داشته اند و به ندرت آرزو دارند که نفر سومى نیز وارد شود. حال اگر این پدر یا مادر ناتنى خود را به عنوان دوست فرزند معرفى کند، احتمال تهدید و خطر کمترى وجود دارد که کودک فکر کند این فرد آمده تا کنترل زندگى او را به عهده بگیرند و سعى دارد که جاى پدر یا مادر غایب او را پر کند. وقتى افراد با یکدیگر دوست شوند، با گذشت زمان، اطمینان و احترام متقابل ایجاد خواهد گردید. البته دوست بودن با کودک، به این معنى نیست که او را به عنوان رفیق و یا فرد همسن خود در نظر بگیریم، چون به هر حال پدر یا مادر ناتنى فردى بزرگسال است و نیازمند احترام، پس باید نقش پدر یا مادرى او حفظ گردد.
وقتى که پدر و مادر ناتنى، به عنوان محرم راز کودک نقش خود را ایفا مى کند
این نقش سبب مى شود که والدین ناتنى، به عنوان مشاورى براى فرزند همسرشان در نظر گرفته شوند. این موضوع خصوصا وقتى که فرزند در دوران نوجوانى به سر مى برد بسیار مفید است. همچنین این نقش سبب مى شود که والدین ناتنى، خود را به عنوان چهره ى جدیدى نزدى کودک معرفى نمایند و زمانى که کودک نمى تواند با پدر و مادر تنى خود ارتباط برقرار کند، از این نقش والدین ناتنى استفاده مى نماید. در این گونه مواقع والدین ناتنى باید به خاطر داشته باشند که آنها هرگز جایگزین والدین واقعى نیستند و براى سلامت کودک لازم است که محبت و وفادارى والدین تنى از او دریغ نگردد. والدین ناتنى که نقش مشاور و مربى را براى کودک بازى مى کنند، در واقع به عنوان شخصیت هایى که عقل، دانش و مشاوره را در اختیار کودک قرار مى دهند ایفاى نقش مى نمایند. هر یک از افراد بزرگسال که مربیگرى اشخاص جوان را به عهده دارند مى تواند آنها را راهنمایى کرده و براى زندگى آینده آماده کند و پدر و مادر ناتنى که ارتباط دقیقى را با بچه هاى همسرش برقرار کرده باشد قادر به انجام این اعمال خواهد بود. والدین ناتنى مى توانند به گونه اى رفتار کنند که بچه ها، آنان را به عنوان الگو و اسوه در نظر گرفته و رفتارهاى اجتماعى را از آنان بیاموزند. البته باید توجه داشت که این شیوه ى الگو بردارى مى تواند مثبت و یا منفى باشد و وظیفه ى والدین ناتنى این است که نمونه هاى درست و بجا را در اختیار فرزندان همسرشان قرار دهند و الگوى مناسبى براى آنها باشند.
اهمیت مقررات و انضباط مداوم
یکى از مهمترین مشکلات خانواده ى جدید، که با ازدواج مجدد یکى از والدین ایجاد گردیده، این است که آنها (پدر و مادر) در چگونگى برقرارى انضباط و نظم و تربیت در خانواده با هم توافق ندارند. هر یک از این دو نفر نگرش هاى متفاوتى پیرامون تربیت کودکان خود دارد، به طور مثال یکى از آنها ممکن است بسیار سختگیر باشد و مقررات انضباطى سختى را به اجرا در آورد و دیگرى ممکن است صبور باشد و با بچه ها سازگارى نماید. به هر حال در این چنین خانواده اى، برخورد سلیقه و شیوه هاى تربیتى مى تواند سبب سردرگمى و تضاد گردد، این جاست که والدین مى توانند شیوه هاى انضباطى و تربیتى منسجمى را در نظر بگیرند و در پایدارى این روش ها بکوشند.
اغلب اوقات کودکان به اندازه ى کافى با والدین جدیدشان ارتباط برقرار نمى کنند، به این صورت ممکن است احترام لازم را به پدر یا مادر ناتنى خود نگذارند و تشکیل خانواده ى باثبات را به تعویق بیندازند. بسیار دیده مى شود که در خانواده هاى نو پا، کودکان والدین ناتنى خود را امتحان مى کنند و از مقررات آنها سرپیچى مى نمایند. در این گونه موارد، والدین باید به درستى نقش خود و فرزندان را بیان کنند و به یکدیگر یارى رسانند تا نظم و انضباط واقعى در خانواده حکمفرما شود. وقتى که کودکان درک کنند که ارتباط والدین، بر مبناى همکارى و درک متقابل است، در این صورت آنها نیز به این مقررات احترام بیشترى مى گذارند و پذیراى آن خواهند بود.
براى یک خانواده ى جدید، کنار آمدن با پدر یا مادر ناتنى نتیجه ى مسرت بخشى خواهد داشت و سبب ایجاد امید، غلبه بر ترس، ایجاد اطمینان، حل مشکلات، پذیرش یکدیگر و گسترش ارتباطات دوستانه مى گردد. ایجاد یک خانواده ى سالم، از طریق وجود والدینى صورت مى پذیرد که اهداف خانواده را براى اعضاى آن به طور روشن و واضح تعریف نمایند. والدین باید ابتدا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و سپس به طور مستقیم و بدون هیچ ریایى با فرزندان مرتبط گردند. ایمان و اطمینان، به راستگویى و صمیمیت نیازمند است، احساسات باید مطرح گردد، چه مثبت و چه منفى، چه دردناک و چه شادى بخش. مشکلات باید مورد بحث و گفتگو قرار گیرد. مسکوت گذاشتن مشکلات، معمولا وضع را از آنچه که هست، بدتر مى کند و سبب مى شود که کنترل آن، مشکل تر گردد. به هر حال گر چه والدین هستند که پایه هاى زندگى جدید را بنا مى گذارند اما مسئولیت ادامه و نگهدارى آن به عهده ى همه ى اعضاى خانواده است و تنها با حضور همه ى افراد، زندگى لذت بخش مى گردد.
منبع:سایت راسخون
