برای درک اینکه کشش عضلانی چگونه قادر به کاهش خطر آسیب های ورزشی است، ابتدا بررسی آمادگی واحد عضله – تاندون ضروری است. برای درک کامل اثر آمادگی واحد عضله – تاندون، نیاز است که تفاوت بین اجزاء انقباضی فعال (عضله) و اجزاء غیر فعال (بافت تاندونی) واحد عضله – تاندون را درک شود. به عقیده سفران و همکاران 1989، توانایی یک عضله در جذب انرژی بستگی به دو جزء فعال و غیر فعال دارد. در یک وضعیت آماده وقتی اجزاء انقباضی در سطح بالایی فعال هستند، انرژی بیشتری به وسیله تاندونی می تواند جذب شود که از این طریق آسیب به تارهای عضلانی را کاهش می دهد. به هر حال در مورد یک تاندون نا آماده، نیرو با جذب اندکی انرژی در تاندون به اجزای انقباضی انتقال می یابند (بهزاد زیبائی 1393)، این مکانیسمی را که برای توضیح رابطه بین انعطاف پذیری کاهش یافته و بروز آسیب عضلانی در خلال حرکات دارای دوره های کشش – کوتاه شدن را فراهم می کند. شواهد برای این نظریه در یک آزمایش بر روی انسان توسط مک هوک و همکاران (1999) بدست آمده است، که شواهدی دال بر آسیب عضلانی به دنبال تمرینات برونگرا در آزمودنی هایی با سفتی غیر فعال بیشتری مشاهده شده است. این با تحقیقات دیگر نیز همخوانی دارد، که نشان داده اند در دامنه حرکت طبیعی، همانطور که سفتی تاندون افزایش می یابد، نیروهای غیرفعال بزرگتری در درون عضلات تولید می شوند (هاوکین 1997).
در مورد رابطه بین کشش عضلانی و پیشگیری از آسیب، کشش و کاهش کاهش متعاقب آن در سفتی تاندون ممکن است بار تحمیلی بر روی واحد عضله – تاندون در خلال حرکات دارای SSCs را کاهش دهد (کویر 2001). به هر حالٰ افزایش موقت یا تدریجی در آمادگی تاندون به عنوان یک سازگاری کوتاه مدت یا بلندمدت با کشش، از نظر تئوریکی منجر به بالا رفتن قابلیت تاندون در جذب انرژی و کاهش خطر به ساختارهای عضلانی و تاندونی می شود زیرا: 1- تاندون قادر به جذب انرژی بیشتری است و فشارهای بالا بر روی تاندون احتمالا به حداکثر قابلیت تاندون در جذب انرژی نمی رسد و بنابراین احتمالا به آسیب کمتری در تاندون منجر خواهد شد. 2- از آنجائیکه تاندون کشیده شده قادر به جذب انرژی بیشتری است، انرژی کمتری به اجزاء انقباض انتقال می یابند و بنابراین خطر آسیب به اجزا عضلانی کاهش می یابد (بهزاد زیبایی 1392) هارتیج و همکاران(1999)، اثرات افزایش قابلیت کشش عضلات همسترینگ بر کاهش تعداد آسیب های فرمن اندام تحتانی در تمرینات سربازان ارتش را بررسی کردند. تمرینات بر روی دو گروهان کنترل (148 نفر) که تنها تمرینات اصلی را انجام می دادند و گروهان تجربی (150 نفر) که علاوه بر تمرینات اصلی تمرینات کششی بر روی همسترینگ را نیز انجام می دادند، اجرا گردید. در پایان 43 آسیب در گروه کنترل (29/1 ٪ و 25 آسیب در گروه تجربی (16/7 درصد) روی داد. بنابراین نتیجه گرفتند که تعداد آسیب های فرمن اندام تحتانی با افزایش قابلیت کشش همسترینگ کاهش می یابد.
بر اساس این یافته ها، دلیل استفاده از برنامه های کششی به عنوان یک بخش از برنامه پیشگیری از آسیب، افزایش آمادگی واحد تاندونی و در نتیجه حذب انرژی بیشتری در اجراهای همراه با SSCs است (witour 2004)
این مطلب اختصاصی مجله پزشکی دکتر سلام است و استفاده از آن در نشریات و سایت ها فقط با ذکر منبع مجاز می باشد.
