پژوهشگران یک دانشگاه پزشکی در هلند طی بررسی های مختلف روی زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو دریافتند این عارضه با تنهایی و انزوای اجتماعی گسترش پیدا میکند. همچنین با حضور در گروه های مختلف دوستانه و دید و بازدید با آشنایان و اطرافیان ریسک ابتلا به این عارضه کاهش پیدا میکند.
طی یک بررسی تازه ثابت شد که هر چقدر تعداد دوستان ما کمتر باشد، خطر ابتلای ما به عارضه دیابت نوع دو بیشتر می شود. علاوه بر تحقیقات مشابه، درستی این رابطه معلوم نیست. بهرحال، این یاقته بهانه خوبی است که به میان اجتماع برویم و اطمینان حاصل کنیم که به میزان کافی دوستانی را برای دوران تعطیلات در کنار خود داریم.
بر عکس بیماری دیابت نوع یک که نوعی اختلال خودایمنی دائمی است و غالبا در سنین کودکی پدید می آید، دیابت نوع دو به خاطر بالارفتن مقاومت بدن در مقابل انسولین پدید می آید. به همین خاطر این عارضه قادر است در هر سنی ایجاد شده و کم کم در بدن گسترش پیدا کند.
عوامل وراثتی و سبک زندگی ما ریسک ابتلا به دیابت نوع دو را بالا میبرد، ولی از مکانیزم آن یافته های دقیقی وجود ندارد. در بررسی های گذشته رابطه میان زندگی اجتماعی ما و ابتلای ما به عارضه دیابت نوع دو مورد مطالعه قرار گرفت. در این بررسی تاثیر مواردی مانند استرس و مشکلات عاطفی لحاظ شد چون می‌توانند در انتخاب سبک زندگی ما تاثیر بگذارند، مشخص شده است که نوعی رابطه میان این 2 موضوع وجود دارد. هرچند هنوز پرسش هایی درباره این که کدام عوامل اجتماعی تاثیر مستقیمی در این رابطه دارند، مطرح است.
دوستان
پژوهشگران یک دانشگاه پزشکی در هلند با بهره گیری از محل جمع آوری اطلاعات بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، به تحقیق در مورد این موضوع پرداختند که کدام یک از خصوصیات گوشه گیری و تنهایی با این عارضه در ارتباط است.
پژوهشگران روی سه هزار بیمار چهل تا هفتاد و پنج ساله مطالعه کردند که در حدود1/3 آنان ، عارضه دیابت نوع دو قبل از این بررسی در این افراد تشخیص داده شده بود.
اطلاعات گروههای مختلف اجتماعی که مبتلایان به دیابت نوع دو با آن‌ها درابطه داشتند با پرسشنامه گرد آوری شد. به همین ترتیب پژوهشگران موفق شدند به یافته هایی مثل خصوصیات گروه های دوستان، تماس‌های تلفنی و حضوری و دوری از آن‌ها دست پیدا کنند.
هر چقدر میزان دوستان و گستردگی رابطه ها کمتر باشد، ریسک ابتلا به بیماری دیابت نوع دو هم افزایش می یابد. آن‌ها دریافتند که دوست کم داشتن با مبتلاشدن به دیابت نوع دو در آقایان و بانوان،رابطه بسیار نزدیکی دارد. همچنین ثابت شد که همنشینی زنان با دوستان، خانواده و آشنایان موجب می‌شود که به صورت قابل توجهی با کاهش ریسک ابتلا به دیابت نوع دو قرار میگیرند. برای آقایانی هم که در خانه خود به تنهایی زندگی نمی‌کردند، ریسک ابتلا به دیابت نوع دو بسیار کمتر از دیگران بود. استفان برینکوس، مسئول این بررسی می‌گوید:
بررسی های ما مشخص میکند که برطرف کردن اختلال دوری از اجتماع باعث پیشگیری از گسترش دیابت نوع دو میگردد.
این بررسی ها چه چیزی را اثبات میکند؟ دیابت فقط یک عارضه طولانی مدتی نیست که با دوری از اجتماع همراه است. از جهتی ممکن است که این عارضه به تنهایی باعث انزوا باشد. علت اصلی این رابطه نامعلوم مانده است. پژوهشگران معتقدند که این یافته ها صحت دارد. میراندا شارم، محقق دیابت در دانشگاه پزشکی گفت:
کسانی که در معرض خطر مبتلاشدن به دیابت نوع دو قرار دارند بهتر است به سمت یافتن دوستانی تازه و حضور در باشگاه های ورزشی یا گروههای مختلف دوستان تشویق شوند. گستردگی شبکه‌ی اجتماعی و حضور در فعالیت‌ها‌ی دوستانه می‌تواند به عنوان شاخص‌ها‌ی تعیین کننده ریسک ابتلا به دیابت برگزیده شود.
موضوع سلامت مانند یک جاده دو طرفه است.به همین دلیل ما هم می‌توانیم به کمک افرادی برویم که احتیاج به یاری ما دارند. ممکن است بتوانید در یک روز تعطیل به دیدار یک همسایه‌ی بروید! ولی قرار نیست در این باره فقط نقش افراد خوب را بازی کنید! چون که این حرکت می‌تواند باعث افزایش سلامتی تا شود.
هرگونه کپی برداری با ذکر نام دکتر سلام و لینک دهی مستقیم مجاز است.
