مردانی که به دلیل جدایی یا فوت همسر به تنهایی در کنار فرزندانشان زندگی میکنند و هم نقش پدر و هم نقش مادر را برای فرزندانشان ایفا میکنند در معرض انواع آسیب های روحی و روانی قرار دارند. پژوهش های دانشگاه تورنتو خبر از کاهش طول عمر این افراد میدهد.
جدایی، مرگ یا اتفاقاتی از این دست موجب شده است که امروز بسیاری از پدران به تنهایی بار زندگی فرزند خود را به دوش بکشند. پدیده ای شایع که می تواند هر دو سوی ماجرا یعنی فرزند و پدر را تحت تأثیر قرار دهد؛ اما آنچه نکته مهم عدم به توجه به شرایط جسمی و روحی پدران در اثر این سبک زندگی است؛ موضوعی که آینده و زندگی آنها را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد.
آمارها نشان می دهد روز به روز بر تعداد پدرانی که به تنهایی فرزندشان را بزرگ می کنند افزوده می شود. بر این اساس، در مقایسه با مادران تنها نرخ مردانی که سرپرستی فرزندشان را پذیرفته اند افزایش و شتاب چشم گیری داشته است. علی رغم وجود اطلاعات هشدار دهنده در این خصوص، تا کنون مطالعات لازم و کافی برای بررسی ابعاد مختلف این پدیده صورت نگرفته است.
یکی از معدود تحقیقات انجام شده در این حوزه توسط دانشگاه تورنتو انجام شده است؛ مطالعه ای که به نتایجی تعجب برانگیز و هشدار دهنده منتهی گشته است. در پژوهش حاضر دانشمندان زندگی 871 پدر تنها و 4 هزار 590 مادر تنها 41 تا 46 را مورد بررسی قرار دادند؛ نتایج به دست آمده حکایت از آن داشت که این سبک از زندگی طول عمر مردان را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد. بنا بر یافته های به دست آمده، فارغ از دلیل سرپرستی فرزند توسط پدر، مردانی که این سبک از زندگی را تجربه می کنند عمر کوتاه تری نسبت به سایرین دارند.
در واقع، احتمال مرگ زودرس در پدرانی که به تنهایی بار زندگی فرزند خود را به دوش می کشند دو برابر بیشتر از دیگران است. این در حالی است که زندگی فرزندان با مادران تأثیر بر طول عمر زنان ندارد. به نظر می رسد، خلاف باور عموم جامعه شکنندگی مردان برابر دشوار و سخت بیشتر از مردان است؛ تصوری که باعث شده است در موقعیت هایی از این دست به مردان و شرایط روانی و جسمی آنها کمتر توجه شود؛ تصوری که باعث شده است در موقعیت هایی از این دست به مردان و شرایط روانی و جسمی آنها کمتر توجه شود؛ شرایطی که ماحصل آن را می توان در کمیت و کیفیت مردان مشاهده کرد.
منبع: شفقنا زندگی
