هر آنچه باید درمورد اوتیسم بدانید

بیماری اوتیسم نوعی بیماری است که در فرایند رشد افراد مشکل ایجاد می کند. افراد مبتلا به اوتیسم رفتار های غیر عادی از خود بروز می دهند. علائم اوتیسم در سنین کودکی به وجود می آیند. اوتیسم بیشتر در پیران شایع می باشد و علت اصلی آن هنوز مشخص نشده است.

این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. كودكان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات كلامی و غیر كلامی ، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشكل دارند.

علت اوتیسم چیست؟

اوتیسم یك ناتوانی طولانی مدت است كه منجر به اختلال عملكرد عصبی – روانی در فرد می شود. گر چه به نظر می رسد كه اوتیسم عارضه نادری است اما اطلاعات اخیر گویای آن است كه شیوع اوتیسم حتی تا20 مورد در هر10000 تولد زنده می رسد. اوتیسم در پسران3 – 4 برابر بیشتر از دختران دیده می شود. اگر چه علت اصلی آن كاملاً شناخته شده نیست، اما در سال های اخیر تحقیقات و مطالعات بسیاری در این زمینه صورت گرفته است.تحقیقات تأكید زیادی بر منشاء زیست شناختی و عصب شناختی در مغز دارد . در بسیاری از خانواده ها سابقه اوتیسم و یا اختلالات مربوط به آن وجود داشته است كه ریشه ژنتیك را مطرح می كند اگر چه تا به حال ژن خاصی كه مربوط به اوتیسم باشد شناخته نشده است . پژوهشگران در مورد نقش ژنتیك در علت شناسی اوتیسم اختلاف نظر دارند و عده ای از آنها تركیب چندین ژن را به عنوان علت اختلال مطرح می كنند . چندین نظریه درباره اوتیسم مطرح شده كه هیچیك به طور دقیق اثبات نشده است.

به این دلیل که بیماری اوتیسم سابقه‌ی خانوادگی دارد، بسیاری از محققان فکر می‌کنند ترکیب خاصی از ژن‌ها عامل ایجاد بیماری اوتیسم در کودک است، اما عواملی مانند سن بالای پدر یا مادر احتمال ابتلای کودکان به اوتیسم را بالا می‌برد.

وقتی یک زن باردار داروهای خاصی مانند داروهای دیابت، چاقی مفرط و مُسکن‌ها را مصرف کند، احتمال ابتلای کودک او به اوتیسم بالا می‌رود. در برخی موارد اوتیسم به دلیل یک اختلال متابولیک مادرزادی ناشی از عدم حضور یک آنزیم و سرخجه رخ می‌دهد. اگرچه گاهی اوقات دلیل مشخصی برای اوتیسم وجود ندارد، هیچ شواهدی هم دال بر دخالت واکسیناسیون در بروز اوتیسم وجود ندارد.

علائم و نشانه های بیماری اوتیسم

درخودماندگی

درخودماندگی یکی از شایع ترین علائم و نشانه های مبتلایان به بیماری اوتیسم می باشد. درخودماندگی اختلالی است که به موجب آن فرد، نمی تواند با دیگران ارتباط و رابطه دوستی برقرار کند. اختلال درخودماندگی در کودکان به شکلی است که آن کودک قادر نخواهد بود بازی های تخیلی و تصورات ذهنی انجام دهد.

سندرم اسپرگر (Asperger)

کودکان مبتلا به این سندروم مشکل زبانی ندارند و در تست هوش میانگین هوشی بالاتر از متوسط دارند، اما مانند کودکان اوتیسمی در برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل و محدودیت دارند.

اختلال فراگیر رشد (PDD یا اوتیسم آتیپیک)

این اختلال یک دسته‌ی عمومی و فراگیر برای کودکانی است که برخی از رفتارهای اوتیسمی را نشان می‌دهند، اما در سایر دسته‌ها قرار نمی‌گیرند.

اختلال فروپاشی دوران کودکی

کودکان مبتلا به این اختلال حداقل در دو سال اول زندگی رشد نرمالی دارند و پس از آن بخش بزرگی از مهارت‌های ارتباطی خود را از دست می‌دهند. این اختلال بسیار نادر است و بسیاری از متخصصان بیمار‌ی‌های ذهنی در مورد اینکه آن را یک بیماری در نظر بگیرند، تردید دارند.

درمان

رفتار درمانی

تحلیل رفتاری اعمالی شدید، یا ABA ممکن است سخت به نظر برسد اما در واقع کاملا ساده است، و اعتقاد بر این است که موثرترین راه برای آموزش یک کودک نوپا است که با وجود اوتیسم چگونه رفتار مناسب در تعاملات اجتماعی را انجام دهد. درمانگر زمانی را به طور خصوصی با کودک شما صرف می‌کند، که مهارت‌های ساده‌ای مانند ثابت نشستن با دست‌ها در دامان خود را در مراحل کوچک‌تر به کودک آموزش دهد. سپس از تشویق و جایزه برای انگیزه دادن به کودک مبتلا به اوتیسم برای انجام هر یک از فعالیت‌ها استفاده خواهد کرد.

چرا ABA به خوبی کار می‌کند؟ این روش از قدرت اجبار مثبت برای تحریک یادگیری کودک نو پا استفاده می‌کند (و کدام کودکی می‌تواند در برابر پاداش مقاومت کند؟). به علاوه، از آنجا که کودکان مبتلا به اوتیسم رفتار را در زمان کمی یاد می‌گیرند، اشباع نمی‌شوند.

درمان‌های هدفمند

برای درمان کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم روش های متعددی وجود دارد. از جمله این درمان ها می توان به گفتار درمانی، رفتار درمانی و بازی درمانی اشاره نمود. با توجه به شرایط کودک مبتلا به اوتیسم ممکن از اعضای خانواده در بکارگیری بعضی از این روش ها استفاده شود.

گفتار درمانی

گفتار درمانی شامل تدریس صرف به یک کودک برای تلفظ صحیح کلمات نیست. در حقیقت، فرد گفتار درمانی که با یک کودک یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم کار می‌کند ممکن است روی طیف وسیعی از مهارت‌ها کار کند. از جمله:

ارتباطات غیر کلامی: این آموزش ممکن است شامل آموزش ارتباط بدنی یا آموزش با PECS (کارت‌های تبادل عکس)، وسایل الکترونیکی صحبت کردن و سایر ابزارهای ارتباط غیر کلامی باشد.

عملیات گفتاری: شامل آموزش عملی برای زمینه مناسب برای گفتار است.

مهارت‌های مکالمه: گفتار درمانگر ممکن است روی مبادله عقب و جلو کار کند، که گاهی به “توجه مشترک” شناخته می‌شود.

مهارت‌های مفهومی: کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف اغلب با درک عقاید انتزاعی دچار مشکل می‌شوند. گفتار درمانگر ممکن است روی ایجاد مهارت‌های مفهومی کار کنند.

کاردرمانی

از آنجایی که افراد مبتلا به اوتیسم اغلب فاقد مهارت‌های اساسی اجتماعی و شخصی مورد نیاز برای زندگی مستقل هستند، کاردرمانگر تکنیک‌هایی را برای کار بر روی تمام این نیازها طراحی کرده‌اند. مثلا:

ارائه مداخلات برای کمک به یک کودک که به درستی به اطلاعات از طریق حواس پاسخ می‌دهد. مداخلات ممکن است شامل چرخیدن، مسواک زدن، بازی کردن در یک استخر توپ و فعالیت‌های دیگر باشد با هدف کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف برای اینکه بتوانند بدن خود را در محیط مدیریت کنند.

تسهیل فعالیت‌های بازی که کودک را در تعامل و برقراری ارتباط با دیگران آموزش و همچنین کمک می‌دهد.
طراحی استراتژی‌هایی برای کمک به فرد تا بتواند از یک محیط به محیط دیگر، از یک شخص به شخص دیگر و از یک مرحله زندگی به مرحله دیگری، منتقل شود. برای یک کودک مبتلا به اوتیسم، این تکنیک ممکن است شامل استراتژی‌های تسکین دهنده برای مدیریت جا به جایی از خانه به مدرسه باشد.

دارو

با وجود اینکه دارویی برای درمان بیماری اوتیسم وجود ندارد، ممکن است از دارو برای رفع مشکلات گوارشی کودکتان، که اغلب کودکان مبتلا به اوتیسم را تحت تاثیر قرار می‌دهد، استفاده کنید. بعضی از داروهای ضد افسردگی برای بهبود علائم از طریق کاهش تحریک پذیری و کمک به کودکان نوپا در انتقال بین فعالیت‌ها (مهارتی که افراد مبتلا به اوتیسم با آن مشکل دارند) مفید هستند اما تصمیم در مورد اینکه آیا این داروها توسط کودک مصرف شوند و چه زمانی مناسب است به شما و متخصص اطفال بستگی دارد.

هرگونه کپی برداری با ذکر نام دکتر سلام و لینک دهی مستقیم مجاز است.