آویشن (Thymus. Sepyllum) که با نام های صعتر، آذربه (آذر روبه) یاد می شود. این گیاه بیشتر در شمال و غرب کشور می روید و بیشتر در نواحی کوهستانی مانند کوه های شیراز و الوند فراوان است. گل های بنفش و صورتی دارد و تمام اعضاء گیاه معطر و دارای اسانس تیمول و چند ماده داروئی دیگر است. زنبورداران عسل به این گیاه علاقه فراوان دارند و زنبوری که از عصاره ی این گیاه جمع آوری می کند، عسل بسیار معطر خواهد ساخت. دام های شیرده چون از این گیاه بخورند شیرشان معطر و مقوی خواهد شد.
به گزارش مجله پزشکی دکتر سلام، گیاهی است گرم مزاج، مدر، اشتها آور، دفع بخارات و گازهای معده و روده، تسکین دهنده استفراغ، دافع ریح الکلیه و شن های ریز کلیه، نقصان دهنده رطوبات مزاج، مقوی اعصاب بوده و مقدار خوراک آن از دم کرده آن دو مثقال و از پودر خشک آن نیم مثقال است و اما مصرف آویشن نباید سالانه باشد چون مصرف ممتد آن ممکن است ایجاد ورم کبد نماید.
اسانس های موجود در آویشن عبارتند از تیمول و کارواکرول. همین اسانس ها هستند که وقتی زنبور عسل از این گیاه می خورد، عسل آنرا بسیار معطر و مشهور می سازد.
