آنغوزه (Heracleum. faetide) که با عنوان انجدان نیز یاد می شود. گیاهی است به ارتفاع 2 تا 2/5 متر دارای ریشه زخیم و محتوی شیره شیری رنگ با بوی قوی. ساقه آن ضخیم و استوانه ای و گلهای آن زرد رنگ است. برای بدست آوردن آنغوزه که صمغ این گیاه است گیاه را از حد فاصل ریشه و ساقه قطع می کنند شیره ای که از محل قطع خارج می شود آنغوزه نام دارد که مصرف پزشکی و درمانی دارد. این گیاه در خراسان به اسمی خورکما – آنگوزاکما – کورن کما نامیده می شود.
گیاه آنغوزه دو نوع بوده که این نوع آن خوشبو و نوعی دیگر بد بو می باشد و نوع بدبوی آن در ایران پرورش می یابد و مصرف درمانی دارد. صمغی که از این گیاه بدست می آید احمقی را زایل و ذهن را نیکو و حافظه را بسیار می کند.
خواص آنغوزه
بوی دهان را برطرف و داخل آنرا ضدعفونی کرده، قدرت هاضمه را زیاد و دستگاه گوارش را تقویت و رطوبات بلغمی را نقصان داده و شیر مادران شیرده را بسیار و قوای جنسی را تقویت نموده و چون رطوبات اطراف معده را جذب می نماید معده را قدری خشن می سازد که این عمل برای افرادیکه رخاء معده دارند نیکو بود. مقدار خوراک آن نیم مثقال یا 2/5 گرم است که در آب گرم حل کرده میل می نمایند. طبیعت آنغوزه گرم و خشک است.
چنانچه زنی پس از اتمام عادت ماهانه مدت یک هفته روزی نیم مثقال از صمغ آنغوزه میل نماید از باردار شدن آن بطور موقت و گاهی بطور دائم جلوگیری می کند.
غربی ها این صمغ را تصفیه و بوی آنرا از بین می برند اما این عمل مقداری از خواص آنرا زایل ساخته و اثر درمانی آنرا نقصان می دهد. افرادیکه زخم معده دارند در خوردن این صمغ مجاز نیستند مگر به دستور پزشک و مقدار کمتری.
