طبق آخرین تحقیقات صورت گرفته توسط محققان آلمانی، این احتمال وجود دارد که تا 5 دقیقه پس از مرگ افراد می توان آن ها را احیا نمود و به زندگی بازگرداند. دانشمندان بر این باورند که تا 5 دقیقه پس از مرگ می توان سلول های مرده را بازگرداند و فرد دوباره به زندگی خود ادامه دهد. موج الکریکی که در مغز انسان وجود دارد لحظاتی قبل از این که فرد فوت کند را نشان می دهد. متخصصان با بررسی فعالیت مغز بیماران در شرف مرگ، نوسان فعالیتی را مشاهده کردند که به نظر می‌رسد پیش از خاموشی بیشتر اندام‌های حیاتی بدن رخ می‌دهد.
یافته‌ها نشان می‌دهند که ممکن است پس از توقف نشانه زندگی در بدن، هوشیاری برای چند دقیقه باقی بماند که احتمال معکوس شدن فرآیند خاموشی مغز را تا پنج دقیقه بالا می‌برد.
گروهی از عصب‌شناسان دانشگاه Charité در آلمان، سیگنال‌های الکتریکی مغز ۹ نفر را در هنگام مرگ به طور مستمر مورد بررسی قرار دادند.
همه بیماران به جراحت مغزی کُشنده دچار شده بودند و دستور دی‌ان‌آر (do not resuscitate) – یک دستور قانونی برای پرهیز از انجام سی.پی.آر در شرایط ایست قلبی یا ایست تنفسی – در موردشان داده نشده بود.
متخصصان دریافتند که ممکن است حتی پنج دقیقه پس از ایست قلبی، سلول‌های مغز یا عصب‌ها فعالیت کنند اما موج «تضعیف در حال گسترش»، لحظه خاموشی این عصب‌ها را پیش از مرگ نهایی و برگشت‌ناپذیری‌شان مشخص کرد.
سلول‌ها هنگام توقف جریان خون و محروم شدن از اکسیژن مورد نیاز که سوخت مورد نیازشان است، می‌میرند. در این هنگام، سلول‌های مغز، برای چند دقیقه پیش از مرگ کامل، روی ذخایر انرژی تمرکز می‌کنند.
این موضوع هنگامی رخ می‌دهد که مکانیزم‌های مورد استفاده نورون‌ها برای نگه داشتن یون‌های جداشده، از بین می‌روند. هنگام تلاش فزاینده عصب‌ها برای جذب سوخت، شکستن موانع میان یون‌ها، انرژی الکتروشیمیایی زیادی را در مغز آزاد می‌کند.
این فرآیند موسوم به دپولاریزاسیون در حال گسترش (spreading depolarisation) یا تضعیف در حال گسترش که با بیش‌فعالی عصب‌ها مشخص می‌شود، یک خاموشی ناگهانی را در پی دارد.
دکتر جنز دریر (Jens Dreier)، نویسنده ارشد این پژوهش در بیانیه‌ای گفت: گسترش دپولاریزاسیون پس از توقف گردش خون، فقدان انرژی الکتروشیمیایی را در سلول‌های مغز و شروع فرآیندهای سمی که نهایتاً به مرگ می‌انجامند، مشخص کرد. نکته مهم، برگشت‌پذیری این فرآیند هنگام بازگشت گردش خون است.
یافته‌های این پژوهش در مجله Annals of Neurology به منتشر شده است.
