بیماری قند یا همان دیابت در قرن دوازدهم میلادی توسط ابوعلی سینا توصیف شده و پس از آن در قرن هفدهم ترقیات بیولوژیکی (Biological) و بیوشیمیائی (Biochimical) و بالینی آن کشف شده، همچنین با کشف فهلینگ (Fehling) در سال 1848 روش پیدا کردن قند در ادرار مشخص گردید، که بعدا این تحقیقات کامل تر گردیده است. اما با توجه به اینکه بیماری قند از زمان های بسیار قدیم شناخته شده است، لیکن درمان کامل آن هنوز هم در غالب یک معماست. به گزارش مجله پزشکی دکتر سلام، جستجوی درمان بیماری قند یکی از طولانی ترین خواسته های آدمی بوده است.
تاریخچه این درمان شاید از 3500 سال قبل از میلاد آغاز شده است، 1500 سال قبل از میلاد در پاپیروس های (Papyros) مصری قدیمی ترین مدرک برای درمان بیماری قند به دست آمده است. این مدرک طبی را ژورژاپرس (Gorgapres) در سال 1872 در مصر بدست آورد تا اینکه در سال 1890 ترجمه کردند و از روی این نسخه ها و مدارک خطی چنین به نظر می رسد که اطبای قدیم مصر لااقل چهار نوع درمان قائل بوده اند که عبارتند از:
- رعایت رژیم غذایی
- استفاده از داروهای خوراکی
- استفاده از انسولین (Insulin)
- آموزش مراقبت از خود (Self care)
در سال 1796 اولین توجه درمان جهت دیابت (Diabet) از راه بکارگیری رژیم غذایی انجام گرفت که از آن سال تا سال 1922 مفیدترین وسیله درمانی بیماری قند، امساک و پرهیز و احتراز از مصرف مواد قندی به شمار می رفت، تا اینکه علم پیشرفت کرد و در سال 1922 اولین بار به واسطه بانتینگ (Banting) و بست (Best) انسولین از لوزالمعده (Pancreas) مجزا شد و جهت درمان بکار گرفته شد و بلافاصله از وخامت سریع و مرگ بیمار جلوگیری کرد.
