درختی است از تیره گاوزبان، زیبا و دارای میوه خوراکی. در ایران در کناره های خلیج فارس مخصوصاً در بندرعباس میروید و در این محل آنرا درخت انبو و در بقیه نقاط کشور سپستان می نامند.
این گیاه در نواحی گرم زمین میروید و دو نوع است. یک نوع آن میوه درشت دارد و هنگام رسیدن میوه، گوشت میوه از دانه آن جدا میشود. نوع دیگر میوه کوچک دارد و هنگام رسیدن گوشت میوه از دانه جدا نمی شود. این نوع از نوع اول شیرینیش بیشتر ولی ماده لعابی اش کمتر می باشد. در صورتی که نوع اول ماده لعابی بیشتر و شیرینی اش کمتر دارد. میوه هر دو نوع خوشه ای شکل است و هنگام رسیدن زرد رنگ و پس از خشک شدن سیاه رنگ می شود. بهترین نوع این گیاه در بحرین میروید و بلندی درخت آن به چند متر میرسد. ساقه درخت سفید رنگ و شاخه های آن سبز رنگ و برگ های آن مدور و بزرگ و کمی خشن می باشد. بیشتر میوه این درخت مصرف داروئی دارد. طبیعت آن معتدل است. افرادیکه ریه هایشان خشک و خشن شده و سرفه های خشک میزنند و افرادی که تارهای صوتی شان ورم کرده و صدایشان گرفته و افرادی که عطش مفرد دارند می توانند میوه این گیاه را در دهان گذاشته و بمکند و یا خیسانده و از مایع آن کم کم بنوشند یا به هر دو طریق عمل کنند. میوه سپستان در معالجه تبهای گرم مزاج صفراوی همراه داروهای دیگر بسیار مصرف میشود و در ناراحتی های روده ای که در اثر افراط در مشروبات الکلی یا مشروبات گازدار و یا مصرف ادویه های تند حاصل شده اند و سایر خراش های دستگاه گوارش، خوردن لعاب سپستان یا اضافه کردن سپستان به داروهای دیگر بسیار مفید است.
قبل از پیدایش آنتی بیوتیک ها افرادی که مبتلا به سوزاک میشدند ضمن خوردن داروی اصلی سوزاک که امروزه نیز ارجحیت آن بر سایر داروها به اثبات رسیده، برگ های تازه سپستان را شب در آب خنک میخیسانیده اند و صبح آنرا له کرده و عصاره اش را ناشتا مینوشیده اند و از لعاب مینوشیده اند و از لعاب دانه آن نیز با آبدزدک در مجرای ادرار وارد میکرده اند در بهبودی سوزاک به داروی اصلی کمک مینموده است اما داروی اصلی سوزاک های کهنه داروئی است که با آبلیمو و تخم مرغ ساخته می شود که در قسمت های دیگر مجله پزشکی دکتر سلام شرح داده خواهد شد.
